29/12/11

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΣΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ!

30 Δεκεμβρίου 11

Ακριβώς στο κλείσιμο του χρόνου, είναι η καλύτερη στιγμή για έναν μίνι απολογισμό. Συνήθως αυτού του είδους οι προσεγγήσεις στοχεύουν να δημιουργήσουν ένα ισοζύγιο. Να συνοψίσουν τα θετικά και τα αρνητικά και στο τέλος να καταλήξουν αν ήταν μια καλή η κακή χρονιά. Η απογοήτευση στην περίπτωσή μας, είναι πρωτοφανής. Τι καλό μπορεί να είχε η χρονιά που φεύγει;

Στο 2010 υπήρχε έστω μια ελάχιστη ελπίδα, πως απο του χρόνου κάτι καλύτερο μπορούμε να ελπίζουμε. Επέτρεπε σε κάποιους, στους ελάχιστους που ακόμη εμπιστεύονταν τις κυβερνητικές υποσχέσεις και τις επίσημες δηλώσεις, να προσδοκούν καλύτερες μέρες. Φρούδες ελπίδες θα πείτε. Σύμφωνοι, αλλά κάποιοι (κόντρα στη λογική) ήταν αισιόδοξοι. Το 2011 και αυτοί οι λίγοι, πείστηκαν πως ο εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο!

Το 2011 ήταν η χρονιά της απογοήτευσης, της απελπισίας, της αβεβαιότητας, του φόβου και της ανασφάλειας. Κάθε μια λέξη αποτυπώνει μια πτυχή της πραγματικότητας που βίωσαν και βιώνουν οι πολίτες. Ποτέ άλλοτε τόσες αρνητικές και επώδυνες έννοιες δεν συνυπήρξαν η μία δίπλα στην άλλη. Είναι η πρώτη φορά που δεν υπάρχει τίποτε για να αθροιστεί στο θετικό ισοζύγιο.

Το 2011 συνειδητοποιήσαμε όλοι, ακόμη και αυτοί που έπασχαν από κομματική τύφλωση, πως η χώρα είναι γυμνή. Όλοι αυτοί που άσκησαν εξουσία, αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, είναι αθέλητα, είτε ακόμη χειρότερα ηθελημένα, ανεπαρκεις, ανίκανοι και επικίνδυνοι.

Το 2011 εξέπνευσε η ελπίδα πως αυτοί που οδήγησαν τη χώρα εδώ, αυτοί που καταλήστευσαν τα δημόσια ταμεία και πρωταγωνίστησαν στα μεγάλα σκάνδαλα, θα απολογούνταν επιτέλους ενώπιον της δικαιοσύνης. Επιβεβαιώθηκε πως οι έννοιες ατιμωρισία, ανομία και διαφθορά είναι παγιωμένες και πως τα εξωφρενικά προνόμια που έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους, δεν θα τα αποποιηθούν έστω και αν τους αποδοκιμάζει ολόκληρη η κοινωνία.

Το 2011 το χάσμα μεταξύ της κοινωνίας και της πολιτικής μεγάλωσε και πλέον είναι αγεφύρωτο. Συμβαίνει συχνά οι πολίτες να μην είναι ικανοποιημένοι απο τα κόμματα. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι πρόκειται για δυσαρέσκεια, αλλά για απόρριψη! Κόμματα εξουσίας απαξιωμένα και κόμματα διαμαρτυρίας που αδυνατούν να εισπράξουν την διαμαρτυρία.

Το 2011 είδαμε πως ακόμη και πάνω από το πτώμα της χώρας μπορούν να παίζονται επικίνδυνα πολιτικά παιγνίδια. Όσα ζήσαμε με την θλιβερή διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης, την παρωδία με όσους παρέλασαν ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί και τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνεργασίας, αποκάλυψαν την γύμνια, την ανευθυνότητα και τον κυνισμό όσων υπόσχονται να μας σώσουν.

Ίσως τελικά να προέκυψε κάτι θετικό στη χρονιά που φεύγει. Φαίνεται πως η κοινωνία συνειδητοποίησε πως το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε και πως η πατρίδα δεν μπορεί πλέον να ελπίζει σε τίποτα, από όλους αυτούς που είναι στο προσκήνιο. Ας είναι αυτό η ευκαιρία να έλθουν επιτέλους νέα πρόσωπα και καινούργιοι πολιτικοί σχηματισμοί στο προσκήνιο!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

22/12/11

Δεν ιδρώνει το αφτί κανενός!

                                                                         23 Δεκεμβρίου 11
Η χώρα περνάει μια από τις κρισιμότερες περιόδους στη σύγχρονη ιστορία της και αυτό πλέον αρχίζει να σιγά σιγά να γίνεται συνείδηση στην κοινωνία. Η χώρα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας! Δεν είναι μια θεωρητική κουβέντα, ούτε μια θολή απειλή. Ας πούμε επιτέλους μια φορά τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι μια πραγματικότητα που η χώρα μας ζει με δραματικό τρόπο, εδώ και πολλούς μήνες.

Η διαφορά είναι πως τώρα τα περιθώρια στενεύουν ακόμη περισσότερο. Τόσο ο πολιτικός κόσμος όσο και πολλά Μέσα Ενημέρωσης για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποκρύβανε την πραγματικότητα, υπονοώντας πως η περιπέτεια που περνάει η χώρα κάποια στιγμή, σε τέσσερα- πέντε χρόνια, θα τελειώσει και σιγά σιγά θα επιστρέψουμε εκεί που είμασταν. Αυτό ήταν ένα συστηματικό ψεύδος, στο οποίο συμμετείχαν εκόντες άκοντες, οι περισσότεροι παράγοντες της δημόσιας ζωής. Είτε με τη σιωπή, είτε με την άγνοια, είτε με την απόκρυψη της πραγματικότητας.

Όλα αυτά σε βάρος της κοινωνίας, που όφειλε να γνωρίζει τα πραγματικά δεδομένα. Ίσως η αλήθεια να δρούσε ευεργετικά στη δημόσια ζωή. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και ούτε να υποτιμήσει τη δυναμική που θα μπορούσε να προσδώσει στις εξελίξεις η κοινωνία, κάτω από άλλες συνθήκες. Είτε για να μην φοβίσουμε τον κόσμο, είτε για να μην αμφισβητηθούν οι πολιτικές ηγεσίες, είτε για να μην αποκαλυφθεί η γύμνια και η ανικανότητα των κυβερνώντων, είτε για να κερδηθεί πολιτικός χρόνος, η χώρα συνεχώς διολίσθαινε σε δυσχερέστερη θέση. Οι συνέπειες είναι πλέον γνωστές και περιγράφονται με μια λέξη. Αδιέξοδο! Βαθιά ύφεση, δραματική αύξηση της ανεργίας, τεράστιες απώλειες ιδίως στα μεσαία εισοδήματα, παράλυση των δομών του κράτους, ανασφάλεια και αβεβαιότητα στους πολίτες και το χειρότερο απ' όλα, το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας να είναι εγγύτερα.

Κάθε λογικός άνθρωπος, με δεδομένη την κρισιμότητα των στιγμών θα περίμενε να επικρατήσει σύνεση και να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ώστε η χώρα να υπερβεί τα εμπόδια που έχει εμπρός της. Αν δεν τελεσφορήσει θετικά η υπόθεση του κουρέματος του δημόσιου χρέους, το λεγόμενο PSI που είναι σε εξέλιξη, η χώρα χρεοκοπεί. Το ίδιο θα συμβεί αν δεν προχωρήσει η νέα δανειακή σύμβαση. Τα χρονικά περιθώρια είναι δραματικά περιορισμένα και οι χειρισμοί που απαιτούνται δεν επιτρέπουν λάθη και όλα κρέμονται σε μια κλωστή.

Παρόλα αυτά η ζωή συνεχίζεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Περιφρονώντας την πραγματικότητα, τα ίδια πρόσωπα που μας οδήγησαν στη δυστυχία, συνεχίζουν να συμμετέχουν στα ίδια εξαχρειωμένα πολιτικά παιγνίδια. Η τυφλή λαγνεία για την εξουσία, συνεχίζει να καθοδηγεί τη σκέψη των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής. Τι και αν ο κόσμος τους απορρίπτει όλους πράσινους και μπλε, με συντριπτικά ποσοστά και τους τοποθετεί στον κάλαθο των αχρήστων; Τι και αν από τα παιγνίδια τους χρεοκοπήσει η χώρα; Δεν ιδρώνει το αφτί κανενός...
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

16/12/11

ΤΟ ΕΝΑ ΕΜΠΟΔΙΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ!

17 Δεκεμβρίου 11
Υπάρχουν τρεις λόγοι, να απαιτηθούν νέα μέτρα. Ο πρώτος είναι να υπάρχουν αστοχίες στην εκτέλεση του προϋπολογισμού, ο δεύτερος αφορά τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας και ο τρίτος είναι να υποχρεωθούμε εκ των πραγμάτων. Στην πρώτη περίπτωση είναι γνωστό πως μέχρι τον Νοέμβριο, υπάρχει στον προϋπολογισμό μαύρη τρύπα 3,3 δισ. ευρώ! Για να επιτευχθούν οι στόχοι του 2011, πρέπει τον Δεκέμβριο να βεβαιωθούν φόροι 7,5 δισ. Ευρώ. Ούτε στα όνειρά μας!

Η δεύτερη περίπτωση αφορά την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, ύψους 130 δισ. Είναι τα μέτρα της περιόδου 2012-2015. Σε αυτά περιλαμβάνονται και οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν στο παρελθόν. Ήτοι αποκρατικοποιήσεις, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, μείωση των μισθωτών του δημόσιου τομέα, περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, κατάργηση δημόσιων οργανισμών κλπ. Το ένα πιο δύσκολο από το άλλο!

Και τέλος στην τρίτη περίπτωση είναι τα μέτρα εκείνα για τα οποία κανείς δεν συζητά, καθώς κανείς δεν τα γνωρίζει. Είναι αυτά που θα δημιουργήσουν οι νέες συνθήκες στις οποίες θα διαβιούμε εφεξής. Ως γνωστόν από του χρόνου θα πρέπει να ζούμε ως χώρα αποκλειστικά με αυτά που εισπράττουμε και να μένει και κάτι στην άκρη! Μοναδικοί πόροι θα είναι τα φορολογικά έσοδα και οι κάθε είδους εισφορές.

Για παράδειγμα, αν δεν υπάρχουν τα χρήματα για να πληρωθούν οι συντάξεις ή θα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις, ή θα πρέπει να κόβεται κάτι άλλο για να εξοικονομούνται τα χρήματα για τις συντάξεις. Άλλη λύση δεν θα υπάρχει. Υπόψη πως η επόμενη χρονιά θα ξεκινήσει με τα δημόσια ταμεία σχεδόν χωρίς χρήματα! Στην πρώτη και στην δεύτερη περίπτωση το ενδεχόμενο να μην ληφθούν μέτρα, θα τίναζε στον αέρα το PSI και την νέα δανειακή σύμβαση. Στη δε τρίτη περίπτωση, είναι εκ των ων ουκ άνευ!

Και εδώ αρχίζει το γαϊτανάκι! Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό “θα ληφθούν όλα τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί και θα γίνει ότι χρειάζεται ώστε να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις της χώρας”. Ο υπουργός οικονομικών λέει πως “τα νέα μέτρα πρέπει να ληφθούν μετά τις εκλογές”. ΝΔ και ΛΑΟΣ, ξεκαθαρίζουν πως “δεν υπάρχει περίπτωση να συναινέσουν σε νέα μέτρα”.

Το γεγονός πως η κυβέρνηση περιλαμβάνει εκτός από τον πρωθυπουργού, έναν εν αναμονή πρωθυπουργό (μέσω εκπροσώπων του), τρεις- τέσσερις εν αναμονή αρχηγούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έναν εν αναμονή κυβερνητικό εταίρο και ρυθμιστή των εξελίξεων, περιπλέκει τα πράγματα! Κάθε ένας βλέπει τις εξελίξεις από άλλη οπτική γωνία!

Καθώς η δανειακή σύμβαση και το PSI περιλαμβάνονται στην ατζέντα της κυβέρνησης, παρά τους λεονταρισμούς, στο τέλος όλοι θα συναινέσουν. Εκεί που μπορεί να δημιουργηθεί αδιέξοδο, θα είναι η de facto ανάγκη λήψης νέων οδυνηρών μέτρων ενδεχομένως στους πρώτους μήνες. Είναι το χειρότερο σενάριο γιατί είναι σε θέση να δημιουργήσει επικίνδυνο θεσμικό κενό, σε οριακές καταστάσεις για τη χώρα, γεγονός που μπορούσε να οδηγήσει σε δυσάρεστα απρόοπτα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

15/12/11

Το δικό μου δίκιο, είναι πάνω απ’ όλους!

 15 Δεκεμβρίου 11

Είναι ένα από τα πολλά ελληνικά παράδοξα! Εάν, για παράδειγμα, το πάρτι στο διαμέρισμά σας σκορπίζει εκκωφαντικό θόρυβο στη γειτονιά τις νυκτερινές ώρες κοινής ησυχίας, θα υποστείτε τις συνέπειες του νόμου. Από ένα απλό πρόστιμο, στην καλύτερη περίπτωση, έως τη διαδικασία του αυτοφώρου, αν επιμένετε να σηκώνετε τη γειτονιά στο πόδι και αρνείστε την τήρηση του νόμου.

Αν, τώρα, ακριβώς με την ίδια παρέα των 30- 40 φίλων, την επομένη το πρωί απλώσετε ένα πανό με πιασάρικο σύνθημα (πχ κατά του Μνημονίου) και αποκλείσετε έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, το πιθανότερο είναι να δεχθείτε την παράκληση των αστυνομικών να συντομεύετε με τον αποκλεισμό του δρόμου! Αν επιχειρήσουν να σας απομακρύνουν με το ζόρι, με σπρωξιές ή με χρήση βίας, θα προστρέξουν για βοήθεια οι κάμερες. Θα γίνεται θέμα στις ειδήσεις της τηλεόρασης και στα παράθυρα των πρωινών εκπομπών, ως θύματα απρόκλητης επίθεσης (καθότι διαδηλώνατε ειρηνικά)! Και σε κάθε περίπτωση, δεν θα οδηγηθείτε ενώπιον του δικαστηρίου και δεν θα πληρώσετε κανένα πρόστιμο. Και ας έχετε προκαλέσει χάος στην πόλη.

Όσοι έχουν την τύχη ή την ατυχία να εργάζονται στο κέντρο της πρωτεύουσας γνωρίζουν καλά το πρόβλημα. Αρκούν 50- 100 διαδηλωτές ή ακόμη και πολύ λιγότεροι, για να παραλύσει η πόλη απ’ άκρη σε άκρη. Ειδικά αν κλείσει η Πανεπιστημίου, ή η κάθοδος της Βασιλίσσης Σοφίας ο μοναδικός άξονας που διασχίζει κάθετα την πρωτεύουσα με κατεύθυνση την Ομόνοια, πρακτικά επικρατεί απόλυτο χάος. Από την Κηφισίας ψηλά, έως το Δέλτα του Φαλήρου!

Το να αποκλείονται κεντρικές λεωφόροι από ελάχιστους διαδηλωτές είναι κάτι που συμβαίνει πολλές εκατοντάδες φορές στη διάρκεια του χρόνου, με θύματα χιλιάδες συμπολίτες μας. Που θα χάσουν το μεροκάματο, θα ακυρώσουν το ραντεβού στο γιατρό, θα κινδυνέψουν μέσα στο μπλοκαρισμένο ασθενοφόρο, θα δουν την επιχείρησή τους χωρίς πελάτες, θα γίνουν τα νεύρα τους κουρέλια! Εκτός αν κανείς πιστεύει, πως με τον τρόπο αυτό οι διαδηλωτές τιμωρούν την κυβέρνηση και έχουν την συμπαράσταση της κοινωνίας!

Είναι αδιανόητο το δίκαιο των 50 -100 διαδηλωτών, να θέτει εν αδίκω μια ολόκληρη πόλη! Αφορμή για τις σκέψεις αυτές είναι η νιοστή προσπάθεια, αυτή τη φορά από τον Δήμαρχο της Αθήνας, για την θέσπιση κανόνων στις πορείες διαμαρτυρίας και τις διαδηλώσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας. Αφού ήδη προηγήθηκαν πολλές αποτυχημένες προσπάθειες στο παρελθόν, λόγω της πολιτικής δειλίας όσων το επιχείρησαν, και της άρνησης των κομμάτων της αριστεράς να συμφωνήσουν σε αυτονόητους κανόνες, που θα εξυπηρετούν και τις διαδηλώσεις και τη λειτουργία της πόλης. Σε όλες τις περιπτώσεις ο αντίλογος της Αριστεράς ήταν πως “δεν συζητάμε κανένα μέτρο, που επιχειρεί να βάλει το λαϊκό κίνημα στο γύψο!”

Και όμως με το να παραμένει ανοικτή η λωρίδα κυκλοφορίας των μέσων μαζικής μεταφοράς στις κεντρικές λεωφόρους της πρωτεύουσας όταν πρόκειται για μικρές διαδηλώσεις, δεν αναιρείται η ουσία της διαμαρτυρίας. Ούτε η χρήση μιας λωρίδας κυκλοφορίας από τους διαδηλωτές, όταν το επιτρέπει ο όγκος της διαδήλωσης, τους στερεί το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Είναι αυτονόητοι δημοκρατικοί κανόνες! Αντίθετα η λογική πως το πρόβλημά μου είναι υπέρτερο όλων, είναι παραλογισμός! Είναι έκφραση τυφλού εγωισμού. Και ασφαλώς αυτά δεν συμβαίνουν σε κανένα μέρος του κόσμου.

Η Αθήνα αργοπεθαίνει και όποιος ζει και κινείται στην πόλη το διαπιστώνει. Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη και εμπορικοί δρόμοι ερημώνουν. Η οικονομική κρίση έχει αφανίσει τον εμπορικό κόσμο. Όσοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν, ζητούν τουλάχιστον να συνεχίσει να λειτουργεί η πόλη όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Ζητούν να επικρατήσει έστω και την ύστατη στιγμή, η κοινή λογική, αφού ούτως ή άλλως θέμα τήρησης των νόμων δεν υφίσταται! δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr

9/12/11

ΜΑΣ ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΑΣ, ΕΚΤΟΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ!

10 Δεκεμβρίου 11
Το πιθανότερο είναι να μην έχουμε αντιληφθεί τι έχει συμβεί στη ζωή μας, ή ακόμη χειρότερα τι πρόκειται να συμβεί στους επόμενους μήνες. Ποια είναι η νέα πραγματικότητα που ως χώρα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε πολύ σύντομα. Συζητάμε αν οι εκλογές γίνουν μία βδομάδα πριν ή μια εβδομάδα μετά, αν ο Σαμαράς θα βάλει στους Ευρωπαίους τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι και αν θα παραιτηθεί ή όχι ο Γιώργος. Σαν να ζούμε σε άλλον πλανήτη!

Αν μαζέψει κανείς δεξιά και αριστερά από τα ψιλά των εφημερίδων τις ειδήσεις, θα διαπιστώσει πως το παζλ είναι μια γκρίζα εικόνα. Είναι τα σχολεία, που μετά τα περιπολικά της αστυνομίας και τις φρεγάτες του πολεμικού ναυτικού, δεν έχουν πετρέλαιο. Είναι οι συντάξεις οι οποίες για πρώτη φορά ίσως καθυστερήσουν να πληρωθούν. Είναι όλοι οι προνοιακοί οργανισμοί που υπολειτουργούν. Είναι η έλλειψη πιστώσεων για την λειτουργία ΑΕΙ, τα νοσοκομεία που πνίγονται στα χρέη, τα ασφαλιστικά ταμεία που δεν πληρώνουν τα φάρμακα των ασφαλισμένων! Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου πολλαπλασιάζονται και ακόμη χειρότερα, τα έσοδα υπολείπονται δραματικά!

Και όλα αυτά μεταβάλλονται μήνα με τον μήνα προς το χειρότερο, με επιταχυνόμενο ρυθμό! Χωρίς να υπάρχει στον ορατό ορίζοντα λύση. Και να σκεφτεί κανείς πως η χώρα έχει περιέλθει σε οικονομικό αδιέξοδο, τη στιγμή που εισρέουν στο δημόσιο ταμείο ταυτόχρονα πολλοί διαφορετικοί φόροι και έκτακτες εισφορές, στο βαθμό μάλιστα που εξαντλούν και το ύστατο όριο φοροδοτικής ικανότητας φυσικών και νομικών προσώπων. Μέχρι και το τελευταίο ευρώ!

Από του χρόνου η χώρα οφείλει να έχει πρωτογενές πλεόνασμα, οπότε είναι υποχρεωμένη να ζήσει με αυτά που θα εισπράττει! Το χρονικό διάστημα που ακολουθεί, ιδίως οι πρώτοι μήνες του 12, θα είναι οδυνηροί, αφού είναι η περίοδος με τα χαμηλότερα δημόσια έσοδα της χρονιάς. Ως εκ τούτου είναι ένα μεγάλο στοίχημα πως, με άδεια ταμεία και χωρίς βοήθεια θα εξυπηρετηθούν οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις του κράτους.

Είναι φανερό πως η μέγγενη θα συνεχίσει να σφίγγει γύρω μας ολοένα και πιο δυνατά, όπως συμβαίνει καιρό τώρα. Με νέα μέτρα και μεγαλύτερη ανέχεια. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι πιθανότερο οι εξελίξεις να μας οδηγήσουν μια ώρα αρχύτερα, εκεί που θα επιθυμούσαν οι Ευρωπαίοι. Εκτός της ευρωζώνης και μάλιστα οικεία βουλήσει! Να φτάσει η ώρα, που θα εξαντληθούν οι δυνάμεις και οι αντοχές μας.

Ίσως σκόπιμα να μας οδηγούν καιρό εκεί, περιστρέφοντας αργά τον κοχλία της μέγγενης, χωρίς εμείς να έχουμε αντιληφθεί το παραμικρό! Αλλά είπαμε το ζητούμενο είναι πότε θα γίνουν οι εκλογές, αν θα δικαιωθεί ο Γιώργος και θα παραμείνει αρχηγός, πως ο Αντώνης θα γίνει επιτέλους πρωθυπουργός και πως δεν θα τους κάνει ζημιά ο Παπαδήμος!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

2/12/11

ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΛΕΞΕΙΣ ΤΩΡΑ... ΑΣ' ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!


3 Δεκεμβρίου 11

Ως γνωστόν η μείωση του δημόσιου τομέα ή τουλάχιστον ο εξορθολογισμός του, ήταν πάντα το ζητούμενο. Ακόμη και στην εποχή των παχέων αγελάδων κάποιοι επέμεναν (με συνέπεια να το πληρώσουν και να περιθωριοποιηθούν πολιτικά) πως αργά η γρήγορα θα έλθει η ώρα που το δημόσιο θα πρέπει να εκλογικευτεί. Να προσαρμοστεί στις πραγματικές ανάγκες της λειτουργίας του κράτους και κυρίως στις αντοχές της οικονομίας.

Και πράγματι ή ώρα αυτή ήλθε, ατυχώς μαζί με την κρίση που απειλεί τη χώρα. Διαπιστώθηκε έστω και καθυστερημένα, πως το κράτος ήταν δυσανάλογα μεγάλο για τις αντοχές τις οικονομίας και έτσι η συζήτηση ξεκίνησε! Δυστυχώς με τον τρόπο που γίνεται πάντα στην Ελλάδα. Ορίστηκαν επιτροπές, ανατέθηκαν μελέτες, ξεκίνησε διάλογος, εξουσιοδοτήθηκαν υπουργοί, αναγγέλθηκαν βαρύγδουπα μέτρα και πολλά άλλα περισπούδαστα και στο τέλος ...τζίφος!

Η ιστορία της εφεδρείας είναι ένα ακόμη δείγμα της ανικανότητας, αλλά και της αδυναμίας του πολιτικού κόσμου να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Απαραίτητα και στοχευμένα μέτρα, που θα εξοικονομούσαν πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια, που θα αφαιρούσαν βάρη από τις πλάτες των φορολογουμένων και θα έκαναν ορθολογικότερη τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, μετατράπηκαν σε μια οριζόντια, πλαδαρή και με αμφίβολα οικονομικά οφέλη πολιτική. Αντί να γίνει η οικονομία εκεί όπου το προσωπικό περισσεύει, προτιμήθηκε η εύκολη λύση. Να μπουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι! Χρήσιμοι και άχρηστοι, αποδοτικοί και τεμπέληδες, απαραίτητοι και περισσευούμενοι, έντιμοι και λαμόγια!

Μπορεί η ηλικία να μην είναι κριτήριο χρησιμότητας, είναι όμως μια καλή δικαιολογία για να μην γίνει για μια ακόμη φορά τίποτα. “Που να μπλέξουμε τώρα... δεν βαριέσαι... άστο καλύτερα!” Το πολιτικό κόστος είναι ανίκητο! Μπορεί οι συνθήκες στη χώρα μας να άλλαξαν δραματικά, δεν σημαίνει όμως πως άλλαξε και ο τρόπος που ασκείται η πολιτική.

Ενδεικτικό παράδειγμα το φιάσκο με την επιστροφή φόρου σε όσους προσκόμισαν αθρόες αποδείξεις, ανεξαρτήτως του δηλούμενου εισοδήματος. Αυτό είχε ως γνωστόν συνέπεια, να βυθιστούν δραματικά τα φορολογικά έσοδα. Κάποιοι μίλησαν για γκάφα του Υπουργείου Οικονομικών, ωστόσο η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη ρύθμιση όριζε προϋποθέσεις για την επιστροφή φόρου και υπήρχε “κόφτης” όταν υπερέβαινε ένα συγκεκριμένο πλαφόν. Ε, λοιπόν η ρύθμιση αφαιρέθηκε στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς θεωρήθηκε πως θα είχε πολιτικό κόστος.

Τα ίδια και χειρότερα με την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που σήμερα είναι στα αζήτητα, καθώς παρά τις προσπάθειες του Ταμείου Αξιοποίησης δεν υπάρχουν αγοραστές και οι στόχοι αναπροσαρμόζονται συνεχώς προς τα κάτω! Δέκα μήνες πριν, η κυβέρνηση ανήγγειλε επισήμως νομοθετική πρωτοβουλία και συνταγματική πρόβλεψη ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα πώλησης ή μεταβίβασης δημόσιας περιουσίας. Σήμερα παρακαλάμε να πουλήσουμε, αλλά ουδείς ενδιαφέρεται.

Παρ' όλα αυτά, συνεχίζουμε να αναζητούμε τις αιτίες της δυστυχίας μας, στους εχθρούς που έχουμε ανακαλύψει εσχάτως σχεδόν σε κάθε γωνιά της γης!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

26/11/11

Τι ελπίδες έχει αυτή η χώρα να σωθεί; (Ένας Παπαδήμος δεν φέρνει την άνοιξη).

26 Νοεμβρίου 11
Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση στην κοινή γνώμη, ότι η παρουσία του Λουκά Παπαδήμου μπορεί να οδηγήσει σε θετικές εξελίξεις και να αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για σοβαρό άνθρωπο, υψηλού κύρους, που έχει αντίληψη της κατάστασης που καλείται να διαχειριστεί. Όμως, αυτό δεν αρκεί, καθώς, ως γνωστόν, για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει να αντιμετωπίσεις τις αιτίες που το δημιούργησαν.

 Ήτοι, για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, πρέπει να αντιμετωπίσει τις αιτίες που την οδήγησαν εδώ. Όπως έχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη, το ελληνικό πρόβλημα δεν έχει να κάνει με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Είναι συστημικό, καθώς έχει να κάνει κυρίως με τη λειτουργία των θεσμών και του κράτους και με τον τρόπο που ασκείται η πολιτική. Αυτό σημαίνει πως, για να ελπίσουμε σε καλύτερες ημέρες, πρέπει να αλλάξουν πολλά. Μπορούν να αλλάξουν;

Το πολιτικό προσωπικό που ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας, είναι αυτό που υποτίθεται ότι θα τη σώσει. Οι ίδιοι άνθρωποι εναλλάσσονται στα ίδια πόστα! Τους ζήσαμε χθες, τους βλέπουμε σήμερα, θα τους ξαναδούμε μετά τις εκλογές, οποτεδήποτε γίνουν. Με τα ίδια μυαλά, την ίδια νοοτροπία και, κυρίως, τις ίδιες πρακτικές. Επί ένα μήνα, η χώρα, παρότι σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, βίωνε τις πιο παράλογες καταστάσεις. Γεγονότα που μας εξέθεσαν σε μεγάλο κίνδυνο και οδήγησαν σε έναν πρωτοφανή διεθνή διασυρμό!

 Η παρωδία του δημοψηφίσματος, ο εμπαιγμός της ψήφου εμπιστοσύνης, η κωμωδία πριν οι πολιτικοί αρχηγοί καταλήξουν στην αυτονόητη επιλογή του Λουκά Παπαδήμου, ο θίασος που λέγεται υπουργικό συμβούλιο και, τέλος, η περίφημη επιστολή που χρειάστηκε μία ολόκληρη εβδομάδα για να καταλήξει ο κ. Σαμαράς στο περιεχόμενο, ήταν όσα ζήσαμε! Τι τύχη μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον σ’ αυτή τη χώρα; Πόσες πιθανότητες υπάρχουν τα πράγματα αύριο να πάνε καλύτερα;

Το κράτος υπολειτουργεί. Είτε γιατί δεν υπάρχουν χρήματα, είτε γιατί δεν υπάρχει διάθεση, είτε γιατί, ακόμη χειρότερα, έχει αποσαθρωθεί! Τα open gov, τα fast track, τα one stop shop και διάφορα άλλα βαρύγδουπα, είναι ανέκδοτα. Αντίθετα, δεν είναι ανέκδοτα η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η φοροδιαφυγή, η ατιμωρησία, η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, η εγκληματικότητα, η ανομία και ο κουτσαβακισμός του κάθε συνδικαλιστή. Όχι απλώς δεν έχει αλλάξει τίποτα, αντιθέτως, όλες οι ασθένειες που προκάλεσαν την κατάρρευση της χώρας έχουν επιδεινωθεί!

Σύμφωνοι, ο Λουκάς Παπαδήμος είναι μια διαπρεπής προσωπικότητα, ένας έντιμος και ικανός άνθρωπος. Αλλά ας μην τρέφουμε αυταπάτες και, κυρίως, ας μην σπαταλάμε αδίκως ενθουσιασμό, όπως κατέγραψαν όλες οι δημοσκοπήσεις! Το σύστημα είναι βαθιά διαβρωμένο και όποιος τολμήσει να τα βάλει μαζί του, δεν θα έχει τύχη. Και αν ακόμη υπό αυτές τις συνθήκες, κάτι καλό πάει να προκύψει, είναι πολλοί αυτοί που θα προσπαθήσουν να το αποτρέψουν. Δεν συμφέρει να πάει καλά ο Παπαδήμος!
  Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

23/11/11

Πελατειακή φιλευσπλαχνία!

23 Νοεμβρίου 11
Αυτό το κράτος πάντα φρόντιζε τον εαυτό του, πολλές φορές σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας που το συντηρούσε! Σχεδόν πάντα επιφύλασσε για τους δικούς του ανθρώπους προνόμια, παραβλέποντας το γεγονός πως ζούσε με τα χρήματα όλων των Ελλήνων φορολογουμένων. Είναι κοινό μυστικό πως οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων εξουσίας, είχαν να κάνουν σχεδόν αποκλειστικά με τον κρατικό μηχανισμό. Είτε αφορούσαν προσλήψεις, είτε ιδιαίτερα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά προνόμια, είτε ειδικό καθεστώς εργασίας κοκ.

Oι συνθήκες, όμως, άλλαξαν. Το κράτος χρεοκόπησε, λεφτά δεν υπάρχουν, τα προνόμια εκ των πραγμάτων εξανεμίζονται, ενώ και αυτή ακόμη η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων αμφισβητείται! Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, εκτός ίσως από την νοοτροπία των πολιτικών εκείνων, που εξακολουθούν να βλέπουν τα πράγματα με δύο μέτρα και δύο σταθμά! Ακόμη και σήμερα, στις ακραίες κοινωνικές συνθήκες που ζούμε όλοι μας.

Παράδειγμα η πρωτοβουλία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που, με επικεφαλής την Λούκα Κατσέλη, πίεσαν για τη ρύθμιση των οφειλών προς τις τράπεζες των δημοσίων υπαλλήλων που τίθενται σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας, ή υφίστανται μειώσεις αποδοχών λόγω του ενιαίου μισθολογίου. Αντίστοιχο αίτημα είχε θέσει και ο Σήφης Βαλυράκης ζητώντας από το ΥΠΟΙΚ, άμεση ρύθμιση για τις οφειλές όσων δημοσίων υπαλλήλων μειωθούν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί.

Και όλα αυτά με την επισήμανση πως “προέχει η απαραίτητη ασφάλεια που χρειάζονται οι πολίτες, προκειμένου να διατηρήσουν τον προσανατολισμό τους, να αντιμετωπίσουν τη δυσχερή αυτή μεταβατική φάση, να αναδιοργανώσουν την αποπληρωμή των οφειλών τους…κλπ”. Όπου πολίτες, εν προκειμένω, υπονοούνται αποκλειστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι! Τελικά, το πρόβλημα λύθηκε, καθώς για τα τα δάνεια που έχουν δοθεί στους δημοσίους υπαλλήλους από το ίδιο το κράτος (μέσω του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων) θα υπάρξουν γενναίες ρυθμίσεις.

Για τα δάνεια που έχουν συναφθεί μέσω των τραπεζών, θα υπάρξει σύμβαση του υπουργείου Οικονομικών με την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, που θα ρυθμίζει τα προβλήματα στην εξυπηρέτηση και την αποπληρωμή δανείων, όσων υπαλλήλων του δημοσίου βγουν στη εφεδρεία ή yποστούν περικοπές στους μισθούς. Αν αναρωτιέστε πώς συναίνεσαν οι τράπεζες, συνυπολογίστε το γεγονός πως περιμένουν ως “μάννα εξ ουρανού”, τα εξήντα δισ ευρώ που, με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, θα ζεστάνουν τα ταμεία τους.

Όλα αυτά θα ήταν αξιέπαινα και αυτονόητα σε μια χώρα που νοιάζεται για τους πολίτες της, χωρίς να κάνει διακρίσεις! Εάν δεν ήταν αφημένοι στην τύχη τους ένα εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, που πολλαπλασιάζονται με δραματικό ρυθμό μέρα με τη μέρα. Το ίδιο ισχύει για εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες με μηδενικούς τζίρους ή επιχειρήσεις που πνίγονται από τις ζημιές και τα χρέη. Όσοι απ’ όλους αυτούς είναι εκτεθειμένοι σε τραπεζικά δάνεια, προσδοκούν αποκλειστικά στην φιλευσπλαχνία των τραπεζών, προκειμένου να μην χάσουν τις περιουσίες τους.

Υπάρχουν σήμερα στην κοινωνία χιλιάδες οικογένειες, πολυμελείς στην πλειονότητα, που βίωναν το απόλυτο αδιέξοδο και την ανέχεια. Για τις οποίες δεν υπάρχει καμία πρόνοια, κανένα στήριγμα, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες. Τουλάχιστον ας προστρέξει σε αυτές το κράτος, κάνοντας το αυτονόητο. Διαγράφοντας φόρους και απαιτήσεις, που ούτως ή άλλως είναι αδύνατο να καταβληθούν. Παρέχοντας τις ελάχιστες εγγυήσεις ή ρυθμίζοντας κάθε είδους οφειλές, για παράδειγμα σε κρατικά τιμολόγια.

Χωρίς τον εκβιασμό της διακοπής του ρεύματος! Δεν είναι αποδεκτό στις παρούσες συνθήκες να συνεχίζουν να υπάρχουν πολίτες δύο κατηγοριών. Οι δικοί μας και οι άλλοι! Άλλωστε, όπως είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ: “Μπορεί να έχουμε έρθει με διαφορετικά καράβια, αλλά είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα τώρα”. Δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr

18/11/11

ΓΙΑΤΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ, ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΛΕΒΟΥΝ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;

19 Νοεμβρίου 11
Στο ερώτημα «γιατί ξαφνικά η πολιτεία αποφάσισε να κάνει το αυτονόητο, να συλλάβει δηλαδή και να παραδώσει στη δικαιοσύνη κάποιους που είτε κλέβουν, είτε δεν πληρώνουν τους φόρους τους και χρωστούν εκατομμύρια στο κράτος;», η απάντηση του στελέχους του Υπουργείου Οικονομικών στο τηλέφωνο, ήταν αμήχανη. «Πολιτική βούληση» είπε τηλεγραφικά, μην έχοντας να αντιτάξει κάτι άλλο ή να συμπληρώσει με κάποιο ακόμη επιχείρημα την απάντηση του.

Πολιτική βούληση λοιπόν! Αν είναι έτσι και, μάλλον έτσι είναι, εύκολα συμπεραίνει κανείς πως η πολιτική βούληση ήταν επίσης αυτή που μέχρι χθες κάλυπτε προστατευτικά μεγαλόσχημους και ισχυρούς κατά τεκμήριο, μεγαλο-οφειλέτες, φοροφυγάδες, φοροκλέπτες και τους επέτρεπε να ζουν εις βάρος των κορόιδων, χωρίς το φόβο των συνεπειών! Πολιτική βούληση ισχυρότερη και από τις προτροπές της τρόικας που ζητούσε εδώ και ένα χρόνο επιτακτικά, να συλληφθεί επιτέλους κάποιος φοροφυγάς, έστω για παραδειγματισμό.

Είναι αυτονόητο πως οι οφειλές όλων τους προς το κράτος δεν δημιουργήθηκαν χθες, ούτε χθες αποφάσισαν ξαφνικά να μην αποδίδουν ΦΠΑ. Προφανώς τα ονόματά τους υπήρχαν σε κάποιους φωριαμούς εδώ και καιρό και κάποιος δεν έκανε το αυτονόητο, γιατί υπήρχε υψηλή προστασία! Μένει βεβαίως να δούμε αν όντως η δικαιοσύνη θα είναι αμείλικτη μαζί τους, ή αν θα βρεθούν νομικά παράθυρα που θα αποτρέψουν τις νομικές συνέπειες. Για να έχετε ωστόσο μια τάξη μεγέθους, οι οφειλές προς το δημόσιο (οι μη καταβληθέντες φόροι και ο ΦΠΑ που δεν είχαν αποδώσει) αυτών που συνελήφθησαν, αντιστοιχούν χοντρικά με τους φόρους που πλήρωσαν πέρυσι, περίπου δέκα χιλιάδες οικογένειες μισθωτών!

Επτά μεγαλοεπιχειρηματίες, χρωστούσαν τόσους φόρους, όσους συνολικά πληρώνουν ετησίως, οι κάτοικοι μια μεσαίας Ελληνικής πόλης! Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό της σημασίας που έχει η αντιμετώπιση των φοροδιαφυγής και το κυνήγι των μεγάλων οφειλετών. Ασφαλώς και αποδίδει δικαιοσύνη η κίνηση αυτή και κυρίως στέλνει το μήνυμα πως δεν υπάρχουν περιθώρια, για όσους μεγαλόσχημους απροκάλυπτα παρασιτούν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Άλλωστε εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχουν περιθώρια άλλα.

Ας ελπίσουμε μόνο, πως δεν πρόκειται για ένα ακόμη πυροτέχνημα. Θα ήταν θλιβερό να αποδειχθεί τέτοιο, ειδικά την περίοδο αυτή που οι πολίτες που ανήκουν σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, συνωστίζονται έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ, εκλιπαρώντας να μην μείνουν στο σκοτάδι, αδυνατώντας να ανταποκριθούν στο παράλογο τέλος ακινήτων! Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως όταν χρωστάς στο κράτος λίγες εκατοντάδες ευρώ, το πρόβλημα είναι δικό σου. Όταν όμως χρωστάς εκατομμύρια, το πρόβλημα δεν είναι δικό σου! Είναι του κράτους!

Το πρόβλημα είναι πως το κράτος δεν έμοιαζε να έχει πρόβλημα! Για ελάχιστα ευρώ οφειλής, το κράτος πλέον σου κόβει το ρεύμα, ακόμη και αν δεν έχεις να φας! Αν χρωστάς πολλά, μπορείς να ανάβεις ανενόχλητος όλους τους πολυελέους! Μέχρι χθες τουλάχιστον.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

11/11/11

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

12 Νοεμβρίου 2011

Ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερνε εδώ και καιρό να επιβιώνει αλώβητος πολιτικά, παρά τις αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας! Το ίδιο και με το κυβερνών κόμμα που πάντα έβρισκε τον τρόπο να παραμένει εν ζωή, παρά τις συνεχείς ταπεινωτικές ήττες και το διασυρμό της χώρας! Η Ελλάδα για πρώτη φορά είχε μετατραπεί από περήφανη και κυρίαρχη χώρα, σε περίγελο του κόσμου και σε κράτος παρία!

Συνένοχοι όλοι τους σε αυτή την επικίνδυνη παρωδία, πρωτοκλασάτοι και μη, αφού κανείς τους δεν επιχείρησε να βάλει ένα τέλος σε αυτή η θλιβερή κατάσταση. Και ας γνώριζαν οι περισσότεροι υπουργοί από καιρό, πως με τους όρους της πολιτικής της κυβέρνησης η χρεωκοπία της χώρας ήταν θέμα χρόνου Το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον αποδείχθηκε υπέρτερο. Ιδίως όταν εκείνο το βράδυ, με την προσβλητική για το λαό ψήφο εμπιστοσύνης, συναίνεσαν στην γελοιοποίηση των θεσμών και κάθε έννοιας του αυτονόητου. Η χώρα είχε υποστεί παγκόσμιο διασυρμό, είχε εκτεθεί σε πρωτοφανή κίνδυνο και ο πρωθυπουργός γνώριζε την αποθέωση της Κ.Ο!

Πρέπει όλοι μας να είμαστε ευγνώμονες στον Φίλιππο Πετσάλνικο, που ονειρεύτηκε μικρός πως μια μέρα θα γίνει πρωθυπουργός και έτσι το σύστημα κατέρρευσε εν μια νυκτί! Ήταν η αφορμή για πρώτη φορά το οικοδόμημα να κλυδωνιστεί τόσο, ώστε ο κίνδυνος να καταπλακωθούν όλοι τους, επανέφερε επιτέλους την κοινή λογική. Το αίσθημα της πολιτικής επιβίωσης και η διαπίστωση πως η ιστορία αυτή δεν πάει άλλο, έβαλαν επιτέλους ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία. Η συνέχεια το καλοκαίρι στο Δελφινάριο! Όμως επειδή ως γνωστόν ουδέν καλόν αμιγές κακού, οι συνθήκες μοιάζουν περισσότερο ώριμες από ποτέ για να γυρίσει η χώρα σελίδα.

Οι περιπτώσεις των κυρίων Καραμανλή και Παπανδρέου, που παρότι αρχικά θεωρήθηκαν ως η απαρχή μια νέας εποχής, εν τέλει σηματοδοτούν το τέλος μιας άλλης. Της "Ελληνικής Φεουδαρχικής Δημοκρατίας". Των γόνων και των επιγόνων, που επί τρεις γενιές κυβέρνησαν τη χώρα. Οι δύο τελευταίοι της δυναστείας, αντλώντας εξουσία από το κληρονομικό δίκαιο, χωρίς προσόντα, με μηδενική εργασιακή εμπειρία, με μόνο εφόδιο το όνομά, οδήγησαν τη χώρα εδώ που είμαστε σήμερα.

Οι παράλογες και ακατανόητες προσπάθειες του κ. Παπανδρέου να κερδίσει με κάθε τρόπο πολιτικό χρόνο, τελικά είχαν τελικά αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς επιτάχυναν τις εξελίξεις. Ποτέ άλλοτε οι συνθήκες δεν ήταν περισσότερο ώριμες για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού τοπίου. Η παρουσία και το ανάστημα του κ. Παπαδήμου, ακόμη και αν επιχειρηθεί από κάποιους που φοβούνται τις συγκρίσεις να κοντύνει, ή να εγκλωβιστεί στα καλούπια του πολιτικού συστήματος, θα απελευθερώσει φυγόκεντρες δυνάμεις.

Η κοινωνία, ψάχνει εναγωνίως να πατήσει σε στέρεο έδαφος και να νιώσει ασφάλεια. Να δει επιτέλους το πολιτικό παιγνίδι να παίζεται με γνώμονα το καλό της πατρίδας. Δεν αντέχει άλλο στην αβεβαιότητα, τις σκοπιμότητες, τις προσωπικές πολιτικές και τον καιροσκοπισμό.  
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

9/11/11

Γιατί κάποιοι ελεεινολογούν κατά Παπαδήμου;

9 Νοεμβρίου 2011
Ο μεγάλος κίνδυνος του πολιτικού συστήματος σήμερα θα ήταν η απόλυτη αναίρεσή του, η αποδόμηση και εν τέλει η γελοιοποίηση του! Θεωρητικά η σοβαρότερη απειλή, κυρίως σε ότι αφορά την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη για την κατάρρευση και τον πρωτοφανή διασυρμό της χώρας, θα ήταν η βελτίωση της κατάστασης από μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Φανταστείτε το θεωρητικό ενδεχόμενο, μια κυβέρνηση χωρίς τους κυρίους Παπανδρέου και Βενιζέλο, να πετύχαινε στον μικρό χρόνο του βίου της, την αντιστροφή του εις βάρος μας κλίματος και τη βελτίωση, έστω και κατ’ ελάχιστο, των όρων δανεισμού μας! Θα ήταν το Βατερλό της εμπροσθοφυλακής του ΠΑΣΟΚ. Η απόλυτη απαξίωση, αλλά και η αφορμή για αναζήτηση πολιτικών ευθυνών που μπορούσαν να οδηγήσουν σε σοβαρές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας.

Ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου, ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος, διαπρεπής προσωπικότητα, με κύρος, αναγνώριση, γνώση του αντικειμένου και ασφαλώς υψηλές γνωριμίες. Προσόντα που τον καθιστούσαν εν δυνάμει απειλή. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς, πως είχε συμμετάσχει σε περισσότερα από εκατό (!) συμβούλια ecofin, συμβούλια υπουργών, συνεδριάσεις των G 20 κλπ!

Ήταν ο μοναδική αποτελεσματική λύση στις παρούσες συνθήκες. Ικανός ο ίδιος να αλλάξει την εικόνα της χώρας και, κυρίως, να βάλει σε μια τάξη τις εκκρεμότητες που έχουμε με τους δανειστές μας. Αυτό στην παρούσα φάση ήταν ανεπιθύμητο και επικίνδυνο και έτσι κάποιοι φρόντισαν να τον βγάλουν από το παιγνίδι, προσδίδοντάς του μάλιστα ανεύθυνη συμπεριφορά και προκλητικές απαιτήσεις. Ότι δήθεν ζητούσε την απομάκρυνση προσώπων, μεταξύ αυτών του κυρίου Βενιζέλου, ή ότι απαιτούσε την υπουργοποίηση “δικών” του ανθρώπων, όπως ο κ. Ράπανος.

Απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες που δεν επιδέχονται διάψευση, λένε πως ουδέποτε τέθηκαν στο τραπέζι από την πλευρά του κυρίου Παπαδήμου ονόματα, απαιτήσεις, όροι ή προϋποθέσεις. Αντιθέτως δεν υπήρξε οποιασδήποτε μορφής διαπραγμάτευση. Είχε μεν ειδοποιηθεί για τις προθέσεις του πρωθυπουργού και κλήθηκε να επιστρέψει εσπευσμένως στη χώρα, αλλά μέχρι εκεί. Πέραν τούτου ουδέν!

Ωστόσο, ακριβώς την ίδια ώρα που από το ΠΑΣΟΚ διέρρεαν στα ΜΜΕ το όνομά του ως μεταβατικού πρωθυπουργού, στο υπουργικό συμβούλιο, στέλεχος της κυβέρνησης, από αυτά που έχουν λόγο στις εξελίξεις, είπε, πως “πρόκειται για επιλογή που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε, καθώς θέλουν να τον επιβάλλουν τα μεγάλα συμφέροντα”. Ήταν προφανές πως ο κ. Παπαδήμος έπρεπε να βγει από το κάδρο και, μάλιστα, στιγματισμένος.

Διέρρεαν το όνομά του από τη μία πόρτα ως τη λύση για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα και από την άλλη, επίσης με διαρροές, έκαιγαν το χαρτί του. Αυτή για πολλούς ήταν και η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα! Και μαζί η απόδειξη πως τα πολιτικά παιγνίδια μπορούν να παίζονται ακόμη και επάνω από το βαριά λαβωμένο σώμα της χώρας. Ο λαός δεν θα τους το συγχωρήσει ποτέ!

Το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει και επιβεβαίωση είναι η ένδεια προσωπικοτήτων που να εμπνέουν κύρος και εμπιστοσύνη στην κοινωνία. Είναι όλοι αυτοί που με σκυμμένο το κεφάλι παρακολουθούσαν τον κ. Σόιμπλε να χαχανίζει δημοσίως και να διακωμωδεί τις παράλογες εξελίξεις στη χώρα μας ή διάβαζαν τους αδιανόητους χαρακτηρισμούς των κυρίων Σαρκοζί και Ομπάμα για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Άραγε, θα συνέβαινε το ίδιο αν σήμερα στα πράγματα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου; Όχι ασφαλώς…
Δημοσιεύτηκε στο www.aixmi.gr

4/11/11

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;


5 Νοεμβρίου 2011

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα και τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά. Η χώρα είναι εκτεθειμένη σε μεγάλο κίνδυνο, έρμαιο στις διαθέσεις και τα συμφέροντα των δανειστών της. Οι ατυχείς χειρισμοί του Γιώργου Παπανδρέου, με αποκορύφωμα την παράλογη ιδέα του δημοψηφίσματος, έχουν φέρει στο προσκήνιο τα χειρότερα σενάρια.

Καταφέραμε το αδιανόητο. Να μετατρέψουμε το πρόβλημά μας, από πρόβλημα χρέους μιας χώρας, σε πρόβλημα επιβίωσης της ζώνης του ευρώ. Με άλλα λόγια, κάναμε ασύμβατη την λύση του ελληνικού προβλήματος, με τα συμφέροντα των χωρών της ευρωζώνης! Είναι χαρακτηριστική η δήλωση της Μέρκελ στους G20:"Μας ενδιαφέρει το νόμισμα, όχι η Ελλάδα." Η κλίμακα του προβλήματος και προτεραιότητες αλλάζουν και το ενδιαφέρον τους επικεντρώνει στον κίνδυνο η κρίση να κτυπήσει την καρδιά της ευρωζώνης.

Το μέλημά τους από εδώ και πέρα δεν είναι η ανεξέλεγκτη Ελληνική χρεοκοπία. Αυτή προεξοφλήθηκε ήδη και προετοιμάζονται να ζήσουν χωρίς εμάς, όπως επισήμως δηλώνεται δεξιά και αριστερά από κορυφαίους κοινοτικούς παράγοντες..Άλλωστε η προεργασία, ιδίως σε ότι αφορά το τραπεζικό τους σύστημα, είχε ξεκινήσει από καιρό. Απλώς περίμεναν την ευκαιρία που τους δώσαμε! Στη διεθνή διπλωματία τα παιγνίδια και οι ελιγμοί επιτρέπονται, όταν είναι σε αποδεκτά πλαίσια και σύμφωνα με τους κανόνες που επιβάλλουν οι περιστάσεις..Πρέπει δε, αν αποφασίσεις να ρισκάρεις, να έχεις λύση και για το κακό σενάριο.

Αποδείχθηκε πως ούτε πλάνο Β υπήρχε, ούτε στοιχειώδης σχεδιασμός. Αντίθετα απολέσαμε και το τελευταίο ψήγμα σοβαρότητας και αξιοπιστίας. Θα άξιζε κάποια στιγμή να μιλήσουν κορυφαίοι υπουργοί για την ιταμή και προσβλητική συμπεριφορά που αντιμετώπιζαν από συναδέλφους τους άλλων χωρών, για να γίνει αντιληπτό το εχθρικό κλίμα για τη χώρα μας, στους κόλπους της Ε.Ε.. Και όλα αυτά πριν ακόμη συμβούν όσα δραματικά συνέβησαν εσχάτως,

Είναι εκτός λογικής ο Πρωθυπουργός της χώρας, να διαψεύδεται δημοσίως και μάλιστα με απαξιωτικό ύφος, από αυτούς που ζητάμε να μας σώσουν. Το ότι ο πολιτικός κόσμος είχε τη διαβεβαίωσή του, πως οι εταίροι μας είχαν ενημερωθεί για το δημοψήφισμα, κάτι που αποδείχθηκε αναληθές, θα ήταν αρκετό σε κανονικές συνθήκες να εκπέσει του αξιώματός του. Αυτό και μόνο κάνει απαγορευτική από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια.

Ο αντικαταστάτης του, όποιος και αν είναι έχει πολύ δύσκολο έργο εμπρός του. Πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Να αποδείξει πρώτα απ' όλα πως δεν κατεργάρης! Να αποκαταστήσει την ανύπαρκτη σήμερα αξιοπιστία μας. Για να το πετύχει δεν αρκεί μόνο το κύρος του, η σοβαρότητά και η αναγνώριση του. Πρωτίστως, πρέπει να διαθέτει την ισχυρή εξουσιοδότηση από τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Αν δεν εξασφαλιστεί αυτή η προϋπόθεση, το παιγνίδι είναι χαμένο δια παντός. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για πολιτικά παιγνίδια, ούτε περιθώρια για υστερόβουλες σκέψεις.
δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

2/11/11

Τι είπε ο Γιώργος; Ή εγώ ή το χάος!

2 Νοεμβρίου 2011
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα; Η απάντηση είναι προφανής. Βαρβαρότητα, και μάλιστα, ακραίας μορφής! Η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου να αντιστοιχίσει το αξίωμα που κατέχει, με την ίδια την ύπαρξη της χώρας, είναι πρωτοφανής και αδιανόητη! Αν αναλυθεί με πολιτικά κριτήρια η εξαγγελία του πρωθυπουργού να προσφύγει σε δημοψήφισμα για τη νέα δανεική σύμβαση, προφανέστατα θα υπάρχουν κάποιοι που θα αναγνώριζαν ακόμη και θετικά κίνητρα.

Αν, όμως, ακριβώς η ίδια εξαγγελία, ιδωθεί με βάση την πολιτική ηθική και τους στοιχειώδεις κοινωνικούς κανόνες, το δίλημμα είναι διαφορετικό και πρακτικά δεν αφορά τη νέα δανειακή σύμβαση! Το ερώτημα, που έθεσε ενώπιον της κοινής γνώμης ο πρωθυπουργός, είναι “Εγώ ή το χάος”! Είπε ουσιαστικά πως “ή υπερψηφίζεται την πρότασή μου, παραμένω πρωθυπουργός και συνεχίζουμε όπως είμαστε, ή με καταψηφίζετε και βυθίζεται εσείς – με δική σας ευθύνη- στο χάος τη χώρα”. Όχι εγώ, εσείς!

Στο μεταξύ σοβαροί πολιτικοί λόγοι αλλά και σημαντικές τεχνικές λεπτομέρειες, μας φέρνουν πλέον απελπιστικά κοντά στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και την έξοδό από το Ευρώ. Ούτως ή άλλως, όμως, ακόμη και αν δεν συνέτρεχαν άλλοι λόγοι, αρκούσε το διχαστικό δίλημμα του δημοψηφίσματος και το οξύ πολιτικό κλίμα, για να παραλύσει την χώρα και να μπει σε ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες.

Είναι αυτονόητο πως η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος μέχρι το δημοψήφισμα, θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική ακινησία του δημόσιου τομέα. Θα αδρανοποιήσει ό,τι ελάχιστο έχει απομείνει πλέον να λειτουργεί στην κρατική μηχανή. Και, όμως, οι εκλογές θα μπορούσαν να δώσουν μια λύση στο αδιέξοδο. Με όποιους κινδύνους μπορούσαν να κρύβουν στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε.

Ωστόσο, μια σύντομη προεκλογική περίοδος, (αρκούσαν μόλις είκοσι ημέρες), ίσως οδηγούσε εκ των πραγμάτων, ακόμη και σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Στην πραγματικότητα η ακραία απόφαση του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα, δεν είναι παρά ένας ελιγμός, για ήττα με άλλοθι και αξιοπρεπή αποχώρηση. Ξέρει μεν πως στο δημοψήφισμα θα καταψηφιστεί ο ίδιος (εάν, τελικώς, φτάσει ενώπιον του εκλογικού σώματος).

Θεωρεί, όμως, ότι κάτι τέτοιο του επιτρέπει να φύγει χωρίς να σκύψει το κεφάλι. Ότι δεν θα υποστεί την ταπείνωση από το εκλογικό σώμα. Ο ίδιος δεν θα ήθελε να ζήσει την οργισμένη και διαφαινόμενη αποδοκιμασία σε μια ανοικτή εκλογική αναμέτρηση. Το ενδεχόμενο ενός εκλογικό ποσοστού, ενδεχομένως και κάτω από το 15%, τρομάζει! Ήξερε πως θα ήταν αδύνατον να σταθεί ενώπιον του πλήθους. Ή ότι θα ήταν εξαιρετικά αδύναμος απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, σε κάθε είδους αντιπαράθεση.

Θα ήταν μια συντριπτική και ταπεινωτική ήττα, που θα αποδομούσε την εικόνα που θέλει για τον εαυτό του. Όχι τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όπου το παιγνίδι έχει χαθεί προ πολλού, όσο στο εξωτερικό! Είναι δυνατόν ο πολιτικός εγωισμός να εκθέτει σε τόσο μεγάλο κίνδυνο την χώρα; Η απάντηση είναι πως ναι, μπορεί!
Δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr

27/10/11

Η κυβέρνηση καμώνεται πως κυβερνά και ο δημόσιος τομέας πως δουλεύει!

28 Οκτωβρίου 2011
Την εποχή που μεσουρανούσε η Σοβιετική Ένωση, υπήρχε το γνωστό ανέκδοτο πως οι κρατικοί υπάλληλοι έκαναν ότι δούλευαν και το κράτος προσποιούνταν πως τους πλήρωνε! Για την ώρα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει εδώ, αν και όπως πάνε τα πράγματα δεν είναι μακριά η ώρα που θα το ζήσουμε.Συμβαίνει όμως κάτι αντίστοιχο!

Η κυβέρνηση κάνει πως κυβερνά τον τόπο και οι πολίτες υποκρίνονται πως διάγουνσε ένα κράτος που λειτουργεί! Για παράδειγμα ο πρωθυπουργός με κάθε ευκαιρία ορκιζόταν – πιθανόν καλοπροαίρετα-πως δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια σκέψη αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους! Ο λόγος είναι πως κάτι τέτοιο δεν συμφέρει με τίποτα τη χώρα!

Και για να γίνει πιο πειστικός, εξηγούσε πως “ενδεχόμενη αναδιάρθρωση θα είνα ικαταστροφή για τους Έλληνες πολίτες,δεδομένων των θυσιών στις οποίες συναίνεσαν” (συνέντευξη στην εφημερίδα Le Figaro). Ή ότι ένα ένα τέτοιο ενδεχόμενο “θα συνεπαγόταν κατάρρευση των ελληνικώντραπεζών” (συνέντευξη στο περιοδικό STERN). Σύμφωναμε τον πρωθυπουργό “εάν είχαμε σκοπό να κάνουμε αναδιάρθρωση,θα ήταν πιο έξυπνο να την κάναμε στις αρχές της κρίσης” (συνέντευξηστην εφημερίδα Die Zeit). Άλλωστε όπως είπε τις προάλλες στην Κ Ο. του ΠΑΣΟΚ, “αναδιάρθρωση χρειάζεται η χώρα και όχι το χρέος της”.

Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις,παρά την επίκληση των συνεπειών που θα επιφέρει, τελικά η αναδιάρθρωση είναι γεγονός. Οι επιπτώσεις της χωρίς αμφιβολία θα αλλάξουν δραματικά τις ζωές μας. Θα ανατρέψουν με βίαιο τρόπο συνήθειες και δεδομένα δεκαετιών. Θα οδηγήσουν στην καλύτερη περίπτωση σε σοβαρές πολιτικές εξελίξεις και στη χειρότερη σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις! Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα σημάνει η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας και που θα οδηγήσουν τελικά όλα αυτά τη χώρα.

Και όσο η κυβέρνηση καμώνεται πως κυβερνά,άλλο τόσο ο δημόσιος τομέας καμώνεται πως δουλεύει! Πριν ακόμη η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών, ο δημόσιος τομέας έχει ήδη κηρύξει παύση εργασιών. Πρακτικά ότι απέμεινε να δουλεύει, σχεδόν υπολειτουργεί. Για χίλιους διαφορετικούςλόγους!

Είτε γιατί δεν υπάρχουν πιστώσεις για πρώτες ύλες (καύσιμα, ανταλλακτικά,μελάνι, ιατρικά αναλώσιμα), είτε γιατί το σύστημα ξεχαρβαλώθηκε από τις συνεχόμενες απεργίες, είτε γιατί πολλές υπηρεσίες παραμένουν υπό κατάληψη, είτε γιατί κάποιοι κάνουν λευκή απεργία, είτε γιατί δεν υπάρχει κίνητρο και διάθεση για δουλειά. Η κρατική μηχανή έχει παραλύσει, με ότι αυτό συνεπάγεται στην επιβίωση της χώρας και στην καθημερινότητα όλων μας.

ΥΓ.Είμαστε η μοναδική περίπτωση στον κόσμο,όπου οι διαδικτυακοί τόποι πουκαταγράφουν τις απεργίες (apergia.gr και apergies.gr) είναιστους πρώτους σε επισκεψιμότητα στη χώρα! Όσοι χρησιμοποιούν smartphones γνωρίζουν καλά πως οι αντίστοιχες εφαρμογές,παρότι δεν είναι δωρεάν, είναι από τιςδημοφιλέστερες. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

21/10/11

Σε αχαρτογράφητα νερά, η πολιτική ζωή του τόπου.

22 Οκτωβρίου 2011
Αυτό που φοβίζει περισσότερο, είναι η χώρα μας κάποια στιγμή να βρεθεί σε «αχαρτογράφητα νερά». Είναι μια μεταφορική έννοια που χρησιμοποιούν εσχάτως πολιτικοί και τεχνοκράτες, για να επισημάνουν τα απρόοπτα και τους κινδύνους που παραμονεύουν στο αφιλόξενο διεθνές περιβάλλον, εάν η χώρα εν τέλει χρεοκοπήσει. Εάν βρεθούμε εκτός των συντεταγμένων θεσμικών πλαισίων, στα οποία συμμετέχουμε σήμερα.

Είναι αλήθεια πως παρά τις αρνητικές συνθήκες που επικρατούν, παρά το έλλειμμα αξιοπιστίας σε πρόσωπα και θεσμούς της ΕΕ, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να παραμείνουμε στα γνώριμα νερά της Ευρώπης, παρά να αφεθούμε στην τύχη μας. Αν το άγνωστο φοβίζει στην οικονομία, τι να πει κανείς για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό; Πόσο χαρτογραφημένο είναι το αύριο; Ποιος μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για την επόμενη ημέρα; Σήμερα μια απογοητευμένη, κουρασμένη, καχύποπτη αλλά και οργισμένη κοινωνία, δείχνει να κινείται χωρίς πυξίδα και να αμφισβητεί το πολιτικό σκηνικό εν γένει.

Και όλα αυτά σε συνθήκες ακόμη «υποφερτές», σε σχέση με όσα δυνητικά θα συμβούν αν η χώρα χρεοκοπήσει! Η μεν κυβέρνηση είτε με παρακάλια, είτε με το ζόρι, είτε με αλλεπάλληλα εκβιαστικά διλήμματα, καταφέρνει να διατηρεί οριακά την εύθραυστη πλειοψηφία της στη βουλή. Είναι προφανές πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί απ’ άπειρο. Η εικόνα του πρωθυπουργού και των πρωτοκλασάτων στελεχών της έχει ήδη τρωθεί σε βαθμό μη αναστρέψιμο. Κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί άμοιρος ευθυνών. Άλλωστε η ιστορία δεν ξεκίνησε να γράφεται το 2009.

Αλλά και η ΝΔ με νωπές τις εντυπώσεις από το 2009, με τα ίδια πάνω κάτω πρόσωπα, τις εύκολες λύσεις και τις μαξιμαλιστικές υποσχέσεις του κ. Σαμαρά, δεν πείθει πως θα είναι αυτή που θα βγάλει τη χώρα από την περιπέτεια, όπως μαρτυρούν και οι μετρήσεις της κοινής γνώμης. Ακόμη και αν γίνει πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς, το πιθανότερο είναι πως η θητεία του θα αποτελέσει μια σύντομη παρένθεση.

Ενδεχόμενη οικουμενική ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποτελέσει λύση, αλλά ακόμη και αν ήταν αποτελεσματική, θα ήταν βραχύβια, όπως συμβαίνει παντού σε αυτές τις περιπτώσεις! Στις παρούσες συνθήκες η έντονη αμφισβήτηση της εκτελεστικής εξουσίας και η κατακραυγή του κόσμου, μάλλον θα απέτρεπε τη συμμετοχή τεχνοκρατών, αν θεωρήσουμε πως υπάρχουν κάποιοι ικανοί να βοηθήσουν τη χώρα.

Τα εντελώς «αχαρτογράφητα νερά», είναι το πολιτικό αύριο του τόπου μας. Ιδίως αν τα πράγματα «στραβώσουν» ακόμη περισσότερο και η οργή του κόσμου πολλαπλασιαστεί! Φαίνεται πως το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να βιώσουμε ένα «άχαρο» και απροσδιόριστο πολιτικά χρονικό διάστημα, περιμένοντας την επόμενη ημέρα. Τα καινούργια πρόσωπα, τους νέους πολιτικούς σχηματισμούς, που θα ανακτήσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου και θα βγάλουν την χώρα από τα δύσκολα. Μακάρι αυτό να μην αργήσει να συμβεί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

19/10/11

Ποιοι παρανοϊκοί πρότειναν τη φορολογική λαίλαπα;

19 Οκτωβρίου 11
Είναι τραγικό να βλέπεις τη χώρα σου να αποσυντίθεται μέρα με την ημέρα, χωρίς κανείς και τίποτα, να είναι σε θέση να αναστρέψει την πορεία αυτή. Η χωρίς προηγούμενο παραλυσία της κυβέρνησης, η νέκρωση της κρατικής μηχανής και η σταδιακή αποσάθρωση της ίδιας της κοινωνίας, είναι τα συμπτώματα που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές!

Είναι η πρώτη φορά που η αναλγησία όλων των παραγόντων της δημόσιας ζωής ξεπερνά κάθε όριο. Θα ήθελα να γνωρίσω τους θλιβερούς τεχνοκράτες, που πρότειναν τα παρανοϊκά φορολογικά μέτρα. Αυτούς που εισηγήθηκαν την εισφορά αλληλεγγύης, το ειδικό τέλος ακινήτων, την κατάργηση των φοροαπαλλαγών, που πρότειναν να πληρώνουμε τρεις- τέσσερις εκτάκτους φόρους, ειδικές εισφορές και αυξημένα τέλη μαζί.

Το πιο λογικό είναι να πρόκειται για ανθρώπους απολύτως κυνικούς! Που δεν έχουν σχέση με την πραγματική ζωή. Πιθανότατα να μην έχουν ούτε παιδιά, ούτε γονείς που ζουν με σύνταξη. Να μην γνωρίζουν τι σημαίνει οικογενειακός προϋπολογισμός. Αν αυτά, όμως, ισχύουν για όσους σχεδίασαν τα μέτρα, άραγε τι ισχύει για αυτούς που τα υιοθέτησαν;

Εδώ η απάντηση είναι το εκρηκτικό κλίμα που επικρατεί στην κοινωνία. Η οργή, η απογοήτευση, το αίσθημα αδικίας! Και, δυστυχώς, πάντα υπάρχουν αφορμές που ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Παράδειγμα, η απόφαση να μη δημοσιοποιηθούν τα ονόματα όσων κλέβουν το κράτος και φυγαδεύουν τα χρήματά τους σε ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού και όσων χρωστούν εκατομμύρια και συνεχίζουν να απολαμβάνουν ασυλία (και πλούσια ζωή)!

Στις συνθήκες που ζούμε οι ισορροπίες είναι οριακές και κάθε κίνηση από οποιονδήποτε διαχειρίζεται εξουσία, είτε είναι φυσικό πρόσωπο (υπουργός, δημόσιος λειτουργός, συνδικαλιστής), είτε φορέας (δικαστικό σώμα, ανεξάρτητες αρχές, εργατικά σωματεία), απαιτεί σωφροσύνη, ωριμότητα και κοινωνική ευαισθησία. Εδώ και μήνες ακούμε για λίστες μεγαλο-οφειλετών, που από μέρα σε μέρα θα έβγαιναν στη δημοσιότητα. Φευ! 

Είναι απορίας άξιο, πώς απαιτήσεις της τρόικας που είχαν συνταγματικό κόλλημα υιοθετήθηκαν ασμένως από την κυβέρνηση, ενώ για τους μεγαλο-οφειλέτες που υπήρξε πιεστικό και δημόσια διατυπωμένο αίτημα από την τρόικα, προκύπτει πρόβλημα προσωπικών δεδομένων! Ε, δεν είναι λογικό να υπάρχουν υπόνοιες για προσπάθεια συγκάλυψης ή απόπειρα μαγειρέματος; Αφενός γιατί μεσολάβησαν κάποιοι μήνες (η σχετική κουβέντα ξεκίνησε τον Ιούλιο), αφετέρου γιατί ακόμη και τώρα, υπάρχουν προσκόμματα!

Αντίστοιχο δείγμα προκλητικής ανευθυνότητας και αναλγησίας αποτελεί και η θλιβερή συμπεριφορά των εργατοπατέρων της ΠΟΕ ΟΤΑ. Η εικόνα των βουνών από (επικίνδυνα;) απορρίμματα έξω από νοσοκομεία της πρωτεύουσας και στις εξώπορτες των σχολείων, δεν υπάρχει ούτε στην πιο υπανάπτυκτη χώρα της γης. Ακόμη και, εκεί σέβονται τους ανθρώπους που ασθενούν και νοσηλεύονται. Και κυρίως, σέβονται τα παιδιά τους! Δυστυχώς, έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε λογική… Απ’ όλους! 

Δημοσιεύτηκε στο www.aixmi.gr

14/10/11

Το δημόσιο χρήμα, είναι το έπαθλο κάθε κυβέρνησης!

15 Οκτωβρίου 2011
Το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα έχει αιτίες και αφορμές. Σίγουρα δεν πρόκειται για κατάρα που έπεσε από τον ουρανό, ούτε για σχέδιο σκοτεινών δυνάμεων. Αρκεί η κοινή λογική και η στοιχειώδης γνώση των οικονομικών, για να γίνει αντιληπτό πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Ιδιαίτερα όσοι διάβασαν τη συνέντευξη στο ΒΗΜΑ του πρώην Υπουργού Οικονομικών (1982-83) Δημήτρη Κουλουριάνου, ασφαλώς θα έφριξαν! Με όσα ο ίδιος αποκαλύπτει για τις πιέσεις που δεχόταν, για παράλογες παροχές στα “δικά μας παιδιά”, για τον δανεισμό, που από τότε είχε αρχίσει να παίρνει τη μορφή χιονόμπαλας, όπως λέει. Ο άνθρωπος παραιτήθηκε κάτω από την αφόρητη πίεση για παροχές που δεν άντεχε η οικονομία.

Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τα στοιχεία που αφορούν το πρωτογενές δημοσιονομικό αποτέλεσμα (δηλαδή τα κατ΄ έτος δημόσια έσοδα και τις δημόσιες δαπάνες, χωρίς να περιλαμβάνονται οι πληρωμές για τόκους), θα διαπιστώσει πως κάθε φορά που έρχονταν εκλογές το έλλειμμα μεγάλωνε! Οι δημόσιες δαπάνες εκτινάσσονταν στα ύψη και συνήθως τα έσοδα περιορίζονταν σημαντικά.

Ενώ τη δεκαετία του 80 κάθε χρόνο το πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν μεταξύ του -3% και του -4% του ΑΕΠ, στις εκλογικές χρονιές (81, 85, 89, 90) διπλασιαζόταν, φτάνοντας κοντά στο -7%! Εννοείται πως η χώρα για να αντεπεξέλθει, αύξανε υπέρμετρα τον δανεισμό με αποτέλεσμα το χρέος να τριπλασιαστεί και από 22% το 1980, στο τέλος της δεκαετίας και να φτάσει στο 71% του ΑΕΠ!

Χρυσή εξαίρεση ήταν οι εκλογές του 96, επί υπουργείας Αλέκου Παπαδόπουλου, όταν τα δημόσια οικονομικά παρουσίασαν θεαματική βελτίωση και η χώρα είχε πλεόνασμα κατά 3,9%! Αντίστοιχα την δεκαετία του 2000 στις εκλογικές χρονιές, το πρωτογενές έλλειμμα μεγάλωνε αισθητά (το 2004 -2,6% και 2007 -2%). Αποκορύφωμα ήταν το 2009, όταν εκτοξεύτηκε στο εγκληματικό -10,2% του ΑΕΠ.

Σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις “οικειοποιήθηκαν” το δημόσιο χρήμα για ίδιον όφελος. Σαν να επρόκειτο για ένα δικαίωμα, ένα έπαθλο νίκης, ξόδευαν τα χρήματα των φορολογουμένων, προκειμένου να επανεκλεγούν. Αυτό αποδεικνύουν οι αριθμοί! Εξοφλούσαν τις υποχρεώσεις στους δικούς τους ανθρώπους! Στα κάθε λογής μικρά και μεγάλα συμφέροντα.

Εξυπηρετούσαν τα δικά τους παιδιά για να τους ξαναψηφίσουν, σίτιζαν πλουσιοπάροχα τον κομματικό στρατό που είχε τις θέσεις κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό και μοίραζαν αφειδώς παροχές σε κάθε συντεχνία που είχε εκλογική δύναμη. Και τώρα τα ζητούν πίσω! Ε, δεν είναι λογικό κάποιοι να αντιδρούν λίγο περισσότερο από τους άλλους;

ΥΓ. Η διαφορά των ελλειμμάτων κάθε χρονιάς εκλογών, σε σχέση με όλες τις αμέσως προηγούμενες χρονιές, είναι 21% του ΑΕΠ. Σε σημερινές τιμές αυτό αντιστοιχεί με 45 δισ ευρώ!


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΙΣΟΤΙΜΙΑ

13/10/11

Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ΤΩΡΑ!

13 Οκτωβρίου 11
Το πρόβλημα της χώρας εξελίσσεται, ως γνωστόν, ερήμην μας. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους. Η μια εκδοχή είναι πως οι μεγάλοι της Ευρώπης αναζητούν λύσεις σε ζητήματα που υπερβαίνουν κατά πολύ τις διαστάσεις του Ελληνικού προβλήματος. Να τους απασχολούν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τη σωτηρία της χώρας μας, όπως για παράδειγμα η επιβίωση των τραπεζών τους, η πρόνοια για πιθανή κατάρρευση της Ιταλίας ή της Ισπανίας, η συνοχή της Ευρωζώνης κλπ.

Όποιο απ’ όλα και να είναι το πρόβλημα, το γεγονός πως ίσως να μην είμαστε στις προτεραιότητας τους, είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη! Η δεύτερη εκδοχή είναι η χώρα μας να μην αποτελεί, πλέον, αξιόπιστο συνομιλητή. Ότι δηλαδή οι δανειστές μας δεν έχουν άλλο τη διάθεση να αναλώνονται σε «ανούσιες» συζητήσεις με την Ελληνική πλευρά. Είτε γιατί δεν πιστεύουν πως η παρούσα κυβέρνηση είναι πολιτικά ισχυρή και ικανή να υλοποιεί όσα κάθε φορά συμφωνούνται, είτε γιατί δεν πιστεύουν ότι θα μακροημερεύσει! Ειδικά αν πάμε σε εκλογές, κάτι που είναι πολύ πιθανό, ενδεχόμενη νίκη της ΝΔ με δεδομένες τις θέσεις του κόμματος, καθιστά τη συζήτηση άνευ νοήματος.

Όποια από τις εκδοχές αυτές και αν ισχύει, είναι εξ’ ίσου κακή και απευκταία! Και στη μία και στην άλλη περίπτωση είμαστε χαμένοι από χέρι! Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι πως παρά την κρισιμότητα των στιγμών, κυβέρνηση και κρατική μηχανή βρίσκονται σε απόλυτη παραλυσία. Θα περίμενε κανείς την ύστατη ώρα, κάποιες πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση να αντιμετωπίσουμε ως χώρα την καταιγίδα που έρχεται, με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες. Μοιάζει αυτονόητη η αναζήτηση «εθνικής συνεννόησης» για την αντιμετώπιση της κατάστασης.

Αντ’ αυτού έκπληκτη η κοινή γνώμη παρακολουθεί τις κενές περιεχομένου αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων, αλλά και τις διχογνωμίες και τη γκρίνια στο εσωτερικό της κυβέρνησης, που την έχουν οδηγήσει σχεδόν σε αποσύνθεση. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το πολιτικό κενό να διευρύνεται, να μεγαλώνει η αβεβαιότητα και να βαθαίνει το ρήγμα (της κοινωνίας) με τον πολιτικό κόσμο. Αντί η χώρα να δίνει τη μάχη με ενιαία φωνή, τα κομματικά και τα προσωπικά συμφέροντα συνεχίζουν να είναι ισχυρότερα από το εθνικό συμφέρον!

Μέρα με τη μέρα η δυναμική των εξελίξεων επιταχύνεται σε βαθμό που να απειλεί τη συνοχή της κοινωνίας, αλλά και την υπόσταση της χώρας. Κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ακριβώς αυτό που έρχεται. Παρόλα αυτά αντί να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα, κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να επιταχύνουμε τις εξελίξεις.

Δεν υπάρχει, πλέον, περιθώριο για να χαθεί ούτε ώρα. Είναι ανάγκη άμεσα να υπάρξει πρωτοβουλία, που θα οδηγήσει σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Πριν η κοινωνία χάσει εντελώς τον βηματισμό της, πριν η χώρα απωλέσει και την τελευταία ευκαιρία που μπορεί να της δοθεί. Πριν να είναι πολύ αργά.

Δημοσιεύτηκε στο www.aixmi.gr

7/10/11

Μεγαλύτερη ανασφάλεια στους πολίτες λόγω κραυγαλέας ανικανότητας!

8 Οκτωβρίου 11
Η αποτυχία της κυβέρνησης στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης είναι παταγώδης! Οι συνεχείς αστοχίες, οι παραλείψεις, οι καθυστερήσεις, οι λανθασμένες επιλογές και οι παλινωδίες οδήγησαν τη χώρα εδώ που βρίσκεται. Άβουλη, χωρίς φωνή, να παρακολουθεί ως απλός θεατής όσα συμβαίνουν σήμερα στους κόλπους της Ε.Ε. και μας αφορούν. Εξελίξεις και αποφάσεις που ή θα συμβάλουν στην επιβίωση μας (με όποιο τίμημα) ή θα μας οδηγήσουν στον Καιάδα!

Πρακτικά οι συνεταίροι (και δανειστές μας), μας έκαναν στην άκρη και από εδώ και πέρα αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, με μοναδικό κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα. Όσο αυτά ταυτίζονται με τα δικά μας, έχουμε ελπίδες! Όταν αυτό θα πάψει να ισχύει, τότε τα χειρότερα για τη χώρα μας έρχονται. Αυτό ως γεγονός είναι πρωτάκουστο και δείχνει τον μεγάλο κίνδυνο στον οποίο είναι εκτεθειμένη η χώρα μας. Όλα κρέμονται σε μια κλωστή!

Στον αντίποδα, θα περίμενε λογικά κανείς πως η κυβέρνηση στο εσωτερικό της χώρας, εκεί που θεωρητικά έχει τον έλεγχο της κατάστασης, να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να καλύψει την έλλειψη εμπιστοσύνης και την αβεβαιότητα που νιώθουν εξ αιτίας όλων αυτών, οι πολίτες. Να τους προσφέρει την απαιτούμενη σιγουριά και να κάνει έκδηλη την παρουσία του κράτους, όπου και όταν αυτή απαιτείται.

Δυστυχώς και σε αυτόν τον τομέα, η κυβέρνηση έχει αποτύχει. Σήμερα το αίσθημα ανασφάλειας είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Στην νέα οικονομική πραγματικότητα, έχει προστεθεί και η εγκληματικότητα. Ένα φαινόμενο που έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις και εντείνεται ολοένα και περισσότερο, μέρα με την ημέρα. Είναι ρουτίνα οι ειδήσεις για κλοπές, ληστείες, βιασμούς και δολοφονίες. Είτε στα Βόρεια προάστια, είτε σε λιγότερο προνομιούχες περιοχές της Ανατολικής Αττικής και των Δυτικών προαστίων, οι πολίτες κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους νωρίς, παρακαλώντας να μην είναι τα επόμενα θύματα των αδίστακτων συμμοριών που έχουν εξαπλωθεί παντού και δεν διστάζουν να αφαιρέσουν ζωές ακόμη και για λίγα χρήματα.

Περιοχές ολόκληρες της πρωτεύουσας είναι πλέον αδιάβατες και αβίωτες πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Νησίδες άγριας και ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας! Γειτονιές με εμπορική δραστηριότητα μέχρι πρόσφατα, σήμερα ερημώνουν και μεταβάλλονται σε ζώνες υψηλού κινδύνου. Ακόμη και δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, η κυκλοφορία πεζή έχει ρίσκο. Δυστυχώς η χώρα και οι πολίτες της βιώνουν μια καινούργια πραγματικότητα.

Τίποτα πια δεν είναι όπως χθες. Η οικονομική κρίση που έχει ισοπεδώσει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, η δυσπραγία και η ανέχεια που πλήττει ολοένα και περισσότερους πολίτες, συμπληρώνεται από την εγκληματικότητα που καλπάζει ανεξέλεγκτη. Εδώ όμως η κυβέρνηση έχει την αποκλειστική ευθύνη καθώς δεν εμπλέκονται ούτε ξένα κέντρα αποφάσεων, ούτε διεθνείς κερδοσκόποι.

Δεν υπάρχει επομένως δικαιολογία για το γεγονός πως δύο χρόνια τώρα και σε αυτό, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε. Πρόκειται για κραυγαλέα ανικανότητα!  
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

30/9/11

THE GREEK PARODY!

31/9/2011
Ο τρόπος που η κυβέρνηση χειρίζεται την κρίση, θα έχει σίγουρα θέση στα εγχειρίδια του μέλλοντος, ως παράδειγμα προς αποφυγή. Η προχειρότητα, οι παραλείψεις, η ανοργανωσιά και η απουσία πολιτικού θάρρους, είναι χαρακτηριστικά που προκαλούν ανασφάλεια, ανησυχία και αβεβαιότητα στους πολίτες.

Είναι προφανές πως η κυβέρνηση “σέρνεται” πλέον πίσω από τις εξελίξεις! Υπό το κράτος πανικού, αποφασίζουν στο πόδι παράλογα μέτρα, τα οποία όταν έρχεται η ώρα αδυνατούν να εφαρμόσουν! Για παράδειγμα εξαγγέλλουν μέτρα που μεταβάλλουν δραματικά τα δεδομένα στη ζωή εκατομμυρίων πολιτών, που όμως στη συνέχεια -μέσα σε ένα 24ωρο- αφού πρώτα τα αλλάξουν τρεις φορές, στο τέλος τα μεταθέτουν για του χρόνου!

Δείτε την ιστορία με τις αποδείξεις. Μόλις τρεις μήνες πριν κλείσει η χρονιά, ζήτησαν από τους φορολογούμενους να καλύψουν (αναδρομικά) με αποδείξεις το 60% του ετήσιου εισοδήματος, χωρίς να περιλαμβάνονται λογαριασμοί, δίδακτρα κλπ. Μετά τη γενικευμένη κατακραυγή, λίγες ώρες μετά ανακοίνωσαν μείωση του ποσοστού στο 40%, στη συνέχεια προστέθηκαν στις αποδείξεις και αυτές των λογαριασμών και των διδάκτρων και λίγο πριν κλείσει το 24ωρο, μετέθεσαν το μέτρο για του χρόνου!

Τα ίδια και χειρότερα με την εργασιακή εφεδρεία, ένα μέτρο που έχει αποφασισθεί πολλές εβδομάδες (ή και μήνες) πριν. Παρ' όλα αυτά ζήτησαν από τις διοικήσεις 151 οργανισμών με μηδενικά χρονικά περιθώρια και θολά κριτήρια, τις καταστάσεις του προσωπικού που προτείνεται προς εφεδρεία. Οι περισσότερες από τις (διορισμένες) διοικήσεις, είτε για ρεαλιστικούς λόγους, είτε γιατί δεν ήθελαν να συγκρουστούν με το προσωπικό και τους συνδικαλιστές, δήλωσαν αδυναμία, και “πέταξαν το μπαλάκι” πίσω στην κυβέρνηση. Και ω του θαύματος, την επόμενη ημέρα οι φωστήρες υπουργοί (που θα έπρεπε να αποφασίσουν αυτοί πλέον ποιοι θα μπουν στις λίστες) διαπίστωσαν νομικά εμπόδια και αντικειμενικές δυσκολίες στην υλοποίηση του μέτρου!

Απίστευτες ιστορίες την ώρα που η χώρα καθημερινά βουλιάζει. Θυμηθείτε πόσες συγνώμες ζητήσαμε και πόσο ταπεινά παρακαλέσαμε τους τροϊκανούς να επιστρέψουν, αφού πρώτα τους διώξαμε άρον άρον. Θυμηθείτε την παρωδία με το τέλος ακινήτων, που αρχικά ήταν προσωρινό, την επόμενη διπλασιάστηκε (γιατί το υπολόγισαν λάθος) και την μεθεπομένη έγινε μόνιμο!

Δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν αντίστοιχη διαδικασία ευτελισμού της αξιοπρέπειας και του κύρους της χώρας, όπως αυτή στην οποία μας υπέβαλαν οι δανειστές μας προσφάτως. Να υποχρεώσουν τον πρωθυπουργό της χώρας να δεσμευτεί εγγράφως, αρνούμενοι την προφορική του διαβεβαίωση, για όσα θα κάνει προκειμένου να μας δώσουν την επόμενη δόση! Αν αυτό δεν είναι πρωτοφανές, τότε τι είναι;

Και ποια είναι η λύση, είναι το εύλογο ερώτημα; Αυτό και αν είναι δύσκολο να απαντηθεί! Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως οι χρυσές εφεδρείες του τόπου, είναι στο κάδρο με τη φωτογραφία του Κώστα Καραμανλή.

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

23/9/11

Είναι τόσο εύκολο να χρεοκοπήσουμε;


24 Σεπτεμβρίου 2011

Η παρομοίωση για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ενός από τους εγκυρότερους (κατά κοινή ομολογία) περί την οικονομία Έλληνες πολιτικούς, αποτύπωνε το δράμα της χώρας. Η οικονομία μας -περιέγραφε- είναι όπως ένας υπέργηρος, που περνάει τον καιρό του καθηλωμένος σε μια πολυθρόνα! Αμίλητος, αμέτοχος και, ανήμπορος, περιμένει τη στιγμή που θα κλείσει τα μάτια!

Όμως κανείς δεν ξέρει, παρά μόνο ο Θεός, ποια θα είναι αυτή η στιγμή. Μπορεί σε κάποιους μήνες, μπορεί σε κάποιες εβδομάδες, μπορεί και αύριο το πρωί! Ένα τυχαίο γεγονός είναι σε θέση να αποβεί μοιραίο για τη ζωή του. Να σταματήσει αίφνης να δουλεύει η καρδιά, να γύρει αθόρυβα το κεφάλι του και να κλείσει ήσυχος τα μάτια.

Αυτή είναι- μου είπε- η πραγματική κατάσταση της οικονομίας εδώ και πολύ καιρό. Είναι όλα τόσο εύθραυστα, που ανά πάσα στιγμή ένα λάθος, ένα τυχαίο γεγονός, μια αβλεψία, ένας επιπόλαιος χειρισμός μπορεί να σημάνει την χρεοκοπία της χώρας. Τόσο οριακά είναι όλα! Θυμήθηκα την κουβέντα αυτή -που σημειωτέον έχει γίνει μήνες πριν- ακούγοντας στη βουλή των Υπουργό Οικονομικών να δηλώνει περίπου το ίδιο, με άλλα λόγια: “Δεν έχουμε καταλάβει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος, να πάψει να λειτουργεί το σύστημα, να πάψει να λειτουργεί η εθνική οικονομία”.

Και για όσους δεν κατάλαβαν, την επομένη ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο κ. Βενιζέλος ήταν επεξηγηματικός: «Η κρίση δεν είναι αυτό που ζούμε σήμερα, η περικοπή μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων. ... Η κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000. Η πλήρης διάλυση της οικονομίας, των θεσμών, του κοινωνικού ιστού ....». Για πρώτη φορά οι κυβερνητικές δηλώσεις, ταυτίζονται απολύτως με όσα -κατ' ιδίαν- διατυπώνουν εδώ και πάρα πολύ καιρό, ειδικοί και κορυφαίοι παράγοντες που γνωρίζουν καλά και τα δεδομένα της οικονομίας μας και το κλίμα που έχει δημιουργηθεί στην ευρωζώνη.

Για πρώτη φορά δηλώνεται με ειλικρίνεια το μέγεθος του προβλήματος από επίσημα χείλη. Αποτελεί όμως και την έμμεση παραδοχή, πως μέχρι χθες το δούλεμα πήγαινε σύννεφο! Με πρόσχημα την καλή ψυχολογία της αγοράς, μας παραμύθιαζαν πως οι θυσίες έπιασαν τόπο, πως είμαστε σε καλό δρόμο και πως άρχισε να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ! Ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα. Στην πορεία της κρίσης, ούτε η κυβέρνηση, ούτε η δημόσια διοίκηση στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.

Το επιβεβαιώνει το κλίμα στην κοινωνία, η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών και η γενικευμένη απογοήτευση. Το επιβεβαιώνουν τα αλλεπάλληλα μέτρα. Κάθε πέρσι και καλύτερα! Με τη διαφορά που από πέρυσι μέχρι φέτος και η κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά και ο λαός πλήρωσε πανάκριβα από την τσέπη του. Με άλλα λόγια “και κερατάς και δαρμένος”, σύμφωνα με τη γνωστή λαϊκή ρήση...
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

22/9/11

Το κατάλαβες, επιτέλους, υπουργέ; Είναι αργά τώρα

22 Σεπτεμβρίου 11 .
Τα σενάρια πτώχευσης της χώρας είναι εδώ και πολύ καιρό στα πρωτοσέλιδα του ξένου Τύπου. Εκτιμήσεις, αναλύσεις και προβλέψεις που συγκλίνουν πως είναι πρακτικά αδύνατο η χώρα μας -κάποια στιγμή- να αποφύγει το μοιραίο. Και ο λόγος είναι πως από την εμφάνιση της κρίσης, κάναμε ελάχιστα για να αποτρέψουμε τις εξελίξεις.

Οι απόψεις διαφέρουν για το πόσο οδυνηρό μπορεί να εξελιχθεί για τους Έλληνες το μοιραίο! Αν θα είναι μια άτακτη χρεοκοπία που θα οδηγήσει στη δραχμή (το εντελώς εφιαλτικό σενάριο), ή μια ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης (το λιγότερο εφιαλτικό σενάριο). Μέχρι χθες όλα αυτά τα διαβάζαμε μεν, αποφεύγαμε δε τα αναπαράγουμε, ή αν το κάναμε το κάναμε δειλά και διακριτικά.

Όποιος τολμούσε να εκστομίσει μεγαλοφώνως τέτοια κουβέντα, ήταν εθνικός μειοδότης και, στην καλύτερη περίπτωση, παπαγαλάκι των ξένων κερδοσκόπων. Σήμερα όλα αυτά είναι μέρος της τακτικής ειδησεογραφίας των εγχώριων ΜΜΕ και πολύ περισσότερο δηλώνονται ως ενδεχόμενα από τα πλέον επίσημα χείλη, όπως του υπουργού Οικονομικών που είπε ενώπιον του Κοινοβουλίου πως: «Δεν έχουμε καταλάβει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος, να πάψει να λειτουργεί το σύστημα, να πάψει να λειτουργεί η εθνική οικονομία». Εμείς, λοιπόν, κύριε υπουργέ το είχαμε καταλάβει εδώ και καιρό.

Χαιρόμαστε που, επιτέλους, το καταλάβατε και εσείς. Το δυσάρεστο είναι πως το καταλάβατε εκεί στην κυβέρνηση πολύ αργά και πλέον, από εδώ και πέρα, θα υποχρεωθούμε να ζούμε αλλεπάλληλα δράματα! Με άφθονο ανθρώπινο πόνο και συσσωρευμένη δυστυχία. Ο τρόπος που η κυβέρνηση χειρίστηκε την κρίση, η αδυναμία να προχωρήσει σε δραστικές λύσεις όταν οι συνθήκες ήταν ακόμη πολύ καλύτερες, την υποχρεώνουν μέσα σε λίγα 24ωρα, να σκορπίσει ανεξέλεγκτα τρόμο, απογοήτευση και απόγνωση σε ολόκληρη την κοινωνία. Επί δικαίων και αδίκων!

Εκτός εάν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει πως θα αναδιοργανωθεί το ξεχαρβαλωμένο και διαβρωμένο Ελληνικό Δημόσιο, με μέτρα που σχεδιάστηκαν όπως -όπως και θα εφαρμοστούν υπό το κράτος του πανικού. Ότι αρκούν χρονικές προθεσμίες 10ημέρου, για να απολυθούν με όρους αξιοκρατίας μερικές χιλιάδες υπάλληλοι, οι λιγότερο χρήσιμοι και αποδοτικοί -αυτοί που πραγματικά περισσεύουν. Ακόμη προσπαθούν κάποιες διοικήσεις οργανισμών, λίγα 24ωρα πριν εκπνεύσουν οι προθεσμίες, να ερμηνεύσουν τις εγκυκλίους που τους έχουν σταλεί από το υπουργείο.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το ενιαίο μισθολόγιο. Πόσο δίκαιο, αποτελεσματικό και λειτουργικό μπορεί να είναι, καθώς και σχεδιάστηκε και θα εφαρμοστεί στο πόδι. Είμαστε εμπρός σε δραματικές αλλαγές που θα μεταβάλουν ριζικά τη ζωή των ανθρώπων. Αλλαγές που σχεδιάστηκαν με απίστευτη προχειρότητα και όρους εξ αντικειμένου αδιαφανείς. Ποιος θα πιστέψει ότι δικαίως το όνομα του συμπεριλαμβάνεται στους καταλόγους των μελλοθανάτων, αντί του συναδέλφου του στο απέναντι γραφείο, που θα συνεχίσει κανονικά να εργάζεται; Πως θα ανακοινώσει στην οικογένειά του, πως από Δευτέρα δεν θα πάει στη δουλειά, γιατί κρίθηκε λιγότερο χρήσιμος; Απο ποιόν και γιατί; Όλοι τους ήξεραν στην κυβέρνηση ότι με τον τρόπο που αντιδρούσαν, η καταιγίδα αργά ή γρήγορα θα ερχόταν.

Όσοι είχαν τη δυνατότητα να μιλούν off the record με κυβερνητικούς αξιωματούχους, γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό ότι τα περιθώρια στένευαν και ότι η ακινησία και η απραξία οδηγούσε μαθηματικά σε δραματικές εξελίξειςι! Και απλώς δεν έκαναν τίποτε. Έκρυβαν συνεχώς το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Τώρα ήλθε η ώρα του λογαριασμού. Όχι όμως μόνο για την κοινωνία και την κυβέρνηση. Δυστυχώς και για την ίδια την χώρα!

16/9/11

ΜΕ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ Η ΧΩΡΑ!

                           
 17 Σεπτεμβρίου 11


Aν κάτι στ' αλήθεια σοκάρει και φοβίζει, ακόμη περισσότερο και από τα αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα που ανακοινώνει μέρα παρά μέρα η κυβέρνηση, είναι ο τρόπος που αυτά αποφασίζονται. Η βεβαιότητα πως πλέον όλα γίνονται στο πόδι, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς σοβαρότητα, και χωρίς κοινωνική ευαισθησία.
 
 
Εξαντλεί, είτε από αφέλεια είτε από καιροσκοπισμό, είτε από άγνοια είτε από αβελτηρία, είτε από πολιτική πονηριά είτε από ανικανότητα προθεσμίες και περιθώρια, αθετεί όσα είχε η ίδια συμφωνήσει, με συνέπεια να βρίσκεται συνεχώς με την πλάτη στον τοίχο, αντιμέτωπη με το δίλημμα ή τώρα νέα μέτρα ή τώρα χρεοκοπία! Όμως ως γνωστόν πολιτική με τελεσίγραφα, δεν συνιστά πολιτική, αλλά εκβιασμό. Εν προκειμένω, της κυβέρνησης προς την κοινωνία.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προχειρότητας, είναι το ληστρικό χαράτσι στα ακίνητα. Μια κλασσική περίπτωση αρπαχτής, που μαρτυρά επιπολαιότητα, αλλά και ανικανότητα. Ένα μέτρο που όπως αποδεικνύεται αποφασίστηκε τσάτρα πάτρα, όταν κάποιοι φωστήρες πήραν το μήνυμα πως λείπουν 2 δισ ευρώ, κάτι που γνώριζε άλλωστε και ο τελευταίος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών, αφού ήταν γνωστός ο εκτροχιασμός του προϋπολογισμού και η απόκλιση από τα συμφωνηθέντα.

Είναι πασιφανές πως όλα έγιναν με μπακάλικο τρόπο. Λάθος δεδομένα, λάθος υπολογισμοί, λάθος εκτιμήσεις, με συνέπεια να διαπιστώνεται εκ των υστέρων πως έγινε λάθος, ο λογαριασμός δεν βγαίνει και σχεδόν να διπλασιάζεται εν μια νυκτί το χαράτσι! Άλλα να εξαγγέλλονται από τον υπουργό, άλλα να ισχύουν τελικά και κανείς να μην μπαίνει στον κόπο να ζητήσει, έστω για τα μάτια του κόσμου, μια συγνώμη (η αυτονόητη παραίτηση μοιάζει με ανέκδοτο).

Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα, έχει τεράστια σημασία να εμπιστεύεται ο λαός την κυβέρνηση. Ακόμη και αν πολιτικά βρίσκεται στο απέναντι στρατόπεδο, ακόμη και αν δυσφορεί με την ασκούμενη πολιτική, ακόμη και αν στενάζει από τα αλλεπάλληλα μέτρα, να έχει τουλάχιστον την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και την πεποίθηση πως όσα υφίσταται είναι αναγκαίο κακό. Ξέρετε έστω και έναν που να νιώθει έτσι;

Υπάρχει Έλληνας που δεν πιστεύει ότι μπορούμε; Ότι θα τα καταφέρουμε;” ήταν το ερώτημα που ξεκίνησε την ομιλία του ο πρωθυπουργός την περασμένη εβδομάδα στη ΔΕΘ. Υπάρχει κύριε πρόεδρε και μάλιστα σε κάθε Ελληνική οικογένεια! Πιθανόν όχι αυτός που θα έχει δουλειά (σύμφωνα με την εξαγγελία σας), αλλά ;όλοι οι άλλοι, που θα είναι άνεργοι!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

9/9/11

Από τις 23 μονάδες του ΦΠΑ, οι 17 πηγαίνουν σε μισθούς και συντάξεις!

10 Σεπτεμβρίου 2011
Για κάθε εκατό ευρώ που πληρώνουμε στο κράτος, για κάθε είδους φόρο, εισφορά, πρόστιμο, ακόμη και για την κλήση της τροχαίας, τα πενήντα πηγαίνουν απευθείας σε μισθούς και συντάξεις στον στενό δημόσιο τομέα.

Για να έχετε μια τάξη μεγέθους, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2010, σε σύνολο κρατικών εσόδων 52 δισ, οι κάθε είδους δαπάνες μισθοδοσίας και συντάξεων στο δημόσιο ανέρχονταν στα 26 δισ. Τώρα αν προσθέσετε σε αυτό το ποσό τις επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία των ΔΕΚΟ και τα προνοιακά επιδόματα που χορηγεί το κράτος, τύπου ΕΚΑΣ, η αναλογία μετατρέπεται από 50% σε 75%!

Σχηματικά αυτό σημαίνει πως, από τις 23 μονάδες του ΦΠΑ που πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες, οι 17 μονάδες πηγαίνουν απευθείας για την πληρωμή μισθών και συντάξεων! Για όλα τα άλλα, την δημόσια υγεία, την περίθαλψη, την εκπαίδευση, την δημόσια τάξη, τις ένοπλες δυνάμεις, τις κρατικές προμήθειες, την εξυπηρέτηση των δανείων και ότι άλλο τέλος πάντων απαιτείται, απομένει το υπόλοιπο 25% των εσόδων!

Είναι προφανές πως είναι αδύνατον να λειτουργήσει το κράτος, με τα 13 δισ ευρώ που περισσεύουν. Όσο δραματική και αν είναι η περιστολή των κρατικών δαπανών, ακόμη και αν φτάσουν στο ποσοστό του 30%, θα εξοικονομηθούν όλα και όλα 4 δισ ευρώ. Ελάχιστα για να βοηθήσουν στην μείωση του ελλείμματος, που πέρυσι ήταν 24 δισ ευρώ, πάνω κάτω όση η δαπάνη για μισθούς και συντάξεις στο δημόσιο.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν υλοποιήθηκε ποτέ η εξαγγελία της παρούσας κυβέρνησης, πως ο περιορισμός του ελλείμματος θα γινόταν κατά κύριο λόγο από την περικοπή των δαπανών του δημοσίου κατά δύο τρίτα (ενός κατά γενική ομολογία σπάταλου κράτους), έναντι μόλις ενός τρίτου που θα ήταν η αύξηση των εσόδων (της φορολογίας).

Δυστυχώς στην περίπτωση μας, η σχέση περικοπής δαπανών και αύξησης εσόδων αντιστράφηκε, με αποτέλεσμα να έχει στεγνώσει η αγορά από τους αλλεπάλληλους φόρους, να καλπάζει ανεξέλεγκτη η ανεργία και να κλείνουν η μία μετά την άλλη οι επιχειρήσεις. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες άνεργοι προστέθηκαν μέσα σε έναν χρόνο και ένας Θεός ξέρει πόσες δεκάδες χιλιάδες ακόμη θα ζήσουν τον εφιάλτη της ανεργίας έως το τέλος του χρόνου!

Κάθε δέκα ημέρες, χάνουν τη δουλειά τους επτά χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, όσοι συνολικά αντιστοιχούν στην θρυλούμενη εδώ και μήνες εργασιακή εφεδρεία! Η εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, όπως αρχικά εξαγγέλθηκε, δυστυχώς είναι μονόδρομος για την κυβέρνηση, όσες αντιδράσεις και αν προκύψουν από τους εργαζόμενους!

Είναι πρακτικά αδύνατον, ο ιδιωτικός τομέας να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το δυσανάλογα υψηλό μισθολογικό κόστος του δημοσίου. Ειδικά όταν ο προϋπολογισμός και φέτος έχει εκτροχιαστεί και το ενδεχόμενο νέων σκληρότερων μέτρων είναι βεβαιότητα! Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

2/9/11

ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΜΑ;

3 Σεπτεμβρίου 11

Αν μια λέξη χαρακτηρίζει την σημερινή κατάσταση της χώρας, είναι η λέξη τέλμα! Είναι η διαπίστωση πως τίποτα δεν προχωράει, τίποτα δεν κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Τα οικονομικά δεδομένα που φωτογραφίζουν την πραγματική κατάσταση της χώρας, επιδεινώνονται μέρα με την ημέρα.

Η πρόσφατη έκθεση του γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους, σύμφωνα με την οποία το Δημόσιο Χρέος έχει πάρει ανεξέλεγκτη, μη αναστρέψιμη πορεία, δεν είναι παρά η δημοσιοποίηση στην κοινή γνώμη, αυτού που γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν προσεκτικά τις εξελίξεις και έχουν πρόσβαση στα πραγματικά δεδομένα. Ότι η κατάσταση έτσι όπως εξελίσσεται δεν οδηγεί πουθενά. Ή για την ακρίβεια οδηγεί στον γκρεμό!

Η εκτίμηση της έκθεσης, πως το δημόσιο χρέος θα φτάσει στο 172%(!) του ΑΕΠ το 2012 και πως ακόμη και αν μηδενιζόταν αύριο το πρωί, πάλι η δημοσιονομική θέση της χώρας δεν θα ήταν βιώσιμη χωρίς εκ νέου προσφυγή σε δανεισμό, είναι μεν οδυνηρές διαπιστώσεις, αλλά δεν προκαλούν καμία έκπληξη, καθώς είναι περίπου αυτό που συζητούν μεταξύ τους τεχνοκράτες, αλλά και πολιτικοί που γνωρίζουν την κατάσταση.

Ως εκ τούτου μικρή σημασία έχουν οι αυτονόητες προσπάθειες του Υπουργού Οικονομικών να υποβαθμίσει το θέμα, δηλώντας πως περίπου το γραφείο Προϋπολογισμού δεν γνωρίζει τη δουλειά του (τότε γιατί υπάρχει;).
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο. Ότι η στασιμότητα της κυβέρνησης , η αναβλητικότητα, οι παλινωδίες, οι προσωπικές πολιτικές, η έλλειψη συνεννόησης και οι έριδες, μας φέρνουν κάθε μέρα ένα βήμα πιο κοντά στο χείλος του γκρεμού.

Και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα, καθώς τα δύσκολα έρχονται, με την εκταμίευση της 6ης δόσης του δανείου της τρόικας και το μεγάλο μπαράζ των κινητοποιήσεων του Φθινοπώρου! Οι κινητοποιήσεις στην Παιδεία ξεκινούν δειλά δειλά, αλλά εύκολα μαντεύει κανείς πως σύντομα θα πάρουν δυναμικό χαρακτήρα, ενώ μια σειρά από επαγγελματικές ομάδες περιμένουν ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Δημόσιοι υπάλληλοι, ταξιτζήδες, υπάλληλοι ΔΕΚΟ, γιατροί, εκπαιδευτικοί κλπ.

Τι πιθανότητες έχει η κυβέρνηση, κάτω από αυτά τα δεδομένα, να επιβάλει την πολιτική της; Από ελάχιστες έως καθόλου! Είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δεν μπορεί! Όμως οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες και μια σειρά από πολιτικές θα πρέπει υποχρεωτικά να υλοποιηθούν. Οι ιδιωτικοποιήσεις, το ενιαίο μισθολόγιο, η εργασιακή εφεδρεία και οι διαφαινόμενες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, οι αλλαγές στα ΑΕΙ , η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και πολλά άλλα, είναι προαπαιτούμενο για να συνεχίζουμε να λαμβάνουμε την ξένη βοήθεια.

Μοιάζει με ένα δύσκολο κουίζ αυτό το Φθινόπωρο, καθώς είναι άγνωστο αν υπάρχει τρόπος να βγούμε από το τέλμα και το αδιέξοδο! Πάντως μοιάζει ικανό να μας οδηγήσει σε δυσάρεστες καταστάσεις.
δημοσιεύτηκε στην Ισοτιμία