3/3/12

Η ΦΤΗΝΗ ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ ΤΩΝ ΤΙΜΗΤΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ!

3 Μαρτίου 2012
Αν το ζητούμενο στη δημόσια ζωή είναι η διαφάνεια, τότε η πρωτοβουλία σχεδόν του ενός τρίτου των μελών του κοινοβουλίου για την άρση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, για περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών, προκάλεσε θετικά σχόλια. Και αυτό που την καθιστούσε αξιέπαινη και ειλικρινή, ήταν το γεγονός πως ήταν μια αυθόρμητη και ακηδεμόνευτη ενέργεια, ανεξάρτητη από κομματικές σκοπιμότητες, όπως πολλές φορές συμβαίνει με την κατάθεση τροπολογιών.

Ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις στο Ελληνικό κοινοβούλιο, που εκδηλωνόταν μια οριζόντια πρωτοβουλία, καθώς την συγκεκριμένη τροπολογία συνυπέγραψαν βουλευτές από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ, αλλά και αρκετοί ανεξάρτητοι, με πρώτο υπογράφοντα τον Γεράσιμο Γιακουμάτο.

 Ήταν όμως και εξόχως επίκαιρη, αφού η ιστορία των ημερών, το φιάσκο όπως εξελίχθηκε πιο σωστά, με τον βουλευτή του ενός εκατομμυρίου, έδειξε πόσο μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και η πίεση που ασκεί η κοινωνία για μεγαλύτερη διαφάνεια στον δημόσιο βίο. Η τροπολογία προέβλεπε κάτι που σε κανονικές συνθήκες θεωρείται αυτονόητο. Την «άρση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτικών προσώπων, κατά τις έρευνες των κρατικών οργάνων για την περιουσιακή και την οικονομική τους κατάσταση».

 Κάτι που ούτως ή άλλως θα έπρεπε να ισχύει από τότε που θεσπίστηκε στην πολιτική ορολογία η έννοια της διαπλοκής και ο όρος σκάνδαλο! Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα πείτε! Νομίζετε! Στη βουλή την Πέμπτη το βράδυ που είχε προγραμματιστεί η σχετική συζήτηση, συνέβησαν δυο τινά. Πρώτα απ’ όλα ο (αρμόδιος) υπουργός Δικαιοσύνης έβαλε στον «πάγο» στην τροπολογία, με το επιχείρημα ότι η Βουλή δεν μπορεί να νομοθετεί «εν θερμώ», υπό την πίεση των ΜΜΕ. Δεν είναι λάθος η άποψη αυτή, αν είναι ειλικρινής και όχι πρόσχημα για να πάει η υπόθεση στις ελληνικές καλένδες. Ο υπουργός υποσχέθηκε πως θα μεταφέρει το θέμα στην επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ώστε να προωθηθεί μια συνολική ρύθμιση.

Το δεύτερο που συνέβη και είναι πολύ χειρότερο από το πρώτο, είναι πως ΚΑΝΕΝΑΣ από τους 90 βουλευτές που υποστήριζαν τη διακομματική πρωτοβουλία και είχαν υπογράψει την τροπολογία, δεν παραβρέθηκε στην αίθουσα της Ολομέλειας κατά τη σχετική συζήτηση, ώστε να την υπερασπιστεί! Κανένας δεν ένιωσε την ανάγκη να τιμήσει την υπογραφή του και να ασκήσει την στοιχειώδη υποχρέωση, να είναι παρών.

Πέταξαν ένα πυροτέχνημα για τα «μάτια του κόσμου» και αυτό ήταν όλο! Προφανώς ο ένας περίμενε να πάει ο άλλος αντί για αυτόν, ίσως η τηλεόραση να είχε αγώνα την ώρα εκείνη, η ποιος ξέρει τι άλλο! Το μόνο σίγουρο είναι πως πέτυχαν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που προσδοκούσαν. Αντί για κήνσορες της δημόσιας ζωής, μετατράπηκαν στα μάτια της κοινής γνώμης σε δημαγωγούς. Ποιος θα βγει να πείσει την κοινή γνώμη, πως δεν ήταν ένα ακόμη δείγμα φτηνού λαϊκισμού και συνήθους μικροπολιτικής;

2/3/12

ΧΑΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ!!

2 Μαρτίου 2012
Έχουμε χάσει εντελώς το μέτρο και τη λογική, ή απλώς κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις; Χθες η Αθήνα ήταν μια κόλαση. Η κατάσταση στους δρόμους ήταν δραματική, καθώς παντού επικρατούσε μποτιλιάρισμα. Το να φτάσεις στο κέντρο της πόλης, απ΄ οποιοδήποτε σημείο του λεκανοπεδίου ισοδυναμούσε με άθλο και απαιτούσε γερά νεύρα! Ακόμη και αν τα κατάφερνες όμως είχες πρόβλημα στάθμευσης, καθώς στα πάρκινγκ του κέντρου επικρατούσε το αδιαχώρητο. Όχι βέβαια, δεν είμαστε ασυνήθιστοι σε τέτοιου είδους προβλήματα.

Κάθε άλλο! Έχουμε πλέον γίνει σαν τις κατσαρίδες και αντέχουμε σε κάθε αντιξοότητα. Για παράδειγμα την περασμένη εβδομάδα, την Τρίτη το πρωί συγκεκριμένα, το μποτιλιάρισμα είχε φτάσει σε μήκος πολλών χιλιομέτρων. Από την Αμαλίας, έως το τέλος της Συγγρού, στην παραλία του Φαλήρου. Ο λόγος ήταν πώς περίπου 30-40 (!) πιτσιρικάδες, μαθητές Γυμνασίου, είχαν αποκλείσει το Σύνταγμα. Έκαναν την πλάκα τους, ξεδίπλωσαν ένα πανό τα παιδιά, κάθισαν όσο κάθισαν και αποχώρησαν ησύχως. Ούτε γάτα ούτε ζημιά! Τόσο απλά!

Αυτή τη φορά η αιτία όμως ήταν πιο σοβαρή και το πρόβλημα πραγματικά τεράστιο (τα μεγέθη έχουν χάσει τη σημασία τους πλέον). Επρόκειτο για την 24ωρη απεργία στο ΜΕΤΡΟ, τον Ηλεκτρικό και στο Τραμ. Απεργούσαν τα σωματεία των Ηλεκτροδηγών στα μέσα σταθερής τροχιάς (ΣΤΑΣΥ). Και που είναι το περίεργο; - θα πείτε. Μια ακόμη απεργία, στις τόσες απεργίες. Το περίεργο είναι πως οι εργαζόμενοι κατέβασαν τα ρολά στους σταθμούς, ζημιώνοντας προφανώς με μερικά εκατομμύρια ευρώ τον Οργανισμό που εργάζονται, γιατί ο Οργανισμός έχει απώλεια εσόδων από την λαθρεπιβίβαση!

Όπως γράφουν μεταξύ άλλων στη σχετική ανακοίνωση: “Αυτό που συντελείται, είναι η συνέχιση της αδυναμίας είσπραξης εσόδων, μιας και τα μισά και πλέον εκδοτήρια εισιτηρίων είναι κλειστά, με αποτέλεσμα η εισιτηριοδιαφυγή να έχει φθάσει σε πολύ υψηλά ποσοστά. Αυτό βέβαια προκαλείται συνδυαστικά με την ελλιπέστατη δυνατότητα ελέγχου των λαθρεπιβατών, εφόσον η Εταιρεία δεν έχει κάνει το παραμικρό για την αντιμετώπιση των ως άνω όλο αυτό το διάστημα, μια και οι απολύσεις ή οι μετατάξεις έχουν μειώσει τον αριθμό του προσωπικού.”

Πιθανόν να έχουν δίκαιο και η κατάσταση να είναι έτσι και ακόμη χειρότερη. Αλλά είναι γνωστό πως έτσι και αλλιώς τη χασούρα πάλι εμείς την πληρώνουμε. Είτε απεργήσουν είτε όχι, με τα χρήματα των φορολογουμένων, ακόμη και όσων δεν χρησιμοποιούν ΜΕΤΡΟ ή Ηλεκτρικό, ακόμη και όσων κατοικούν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά από την Αθήνα, επιδοτούνται τα ελλείμματα στις συγκοινωνίες.

Το να κατεβάζεις ρολά, να ταλαιπωρείς εκατομμύρια επιβάτες, να δημιουργείς ένα απερίγραπτο χάος στο Λεκανοπέδιο, επειδή κατά τη γνώμη σου δεν είναι αποτελεσματικός ο έλεγχος στους τσαμπατζήδες, είναι παρανοϊκό επιχείρημα και δεν αντέχει στην κοινή λογική. Εκτός αν πίσω από τις λέξεις κρύβονται διεκδικήσεις και αιτήματα που είναι αδόκιμο να τα κοινοποιήσεις στην κοινή γνώμη.

1/3/12

Ο σπαρακτικός θρήνος της πόλης!

1 Μαρτίου 2012
Είναι αλήθεια πως ο τίτλος φαντάζει υπερβολικός για κάποιον που δεν ζει την δραματική όψη της πρωτεύουσας, που δεν κυκλοφορεί στην πόλη όταν αρχίζει σιγά σιγά να σουρουπώνει. Δεν μιλάμε για τις περιοχές που έχουν προ πολλού πεθάνει και σήμερα είναι εστίες κινδύνου. Όπως η πλατεία Κουμουνδούρου, οι δρόμοι κάτω από την Ομόνοια, γύρω από την Αγίου Κωνσταντίνου, την Πειραιώς, ή το Μεταξουργείο.

 Για να νιώσει κανείς το θρήνο αυτής της πόλης, πρέπει ένα συνηθισμένο απόγευμα, ακόμη και όταν τα καταστήματα είναι ανοικτά, να τριγυρίσει στους δρόμους του εμπορικού κέντρου, που μέχρι χθες έσφυζαν από ζωή μέχρι το βράδυ. Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, Σόλωνος, Κολοκοτρώνη, Καραγεώργη Σερβίας, Εμ. Μπενάκη, Χαρ. Τρικούπη, πλ. Κάνιγγος, πλ. Κοραή, πλ. Δραγατσανίου, πλ. Συντάγματος… Έκλειναν τα καταστήματα και ο κόσμος που είχε πάει να ψωνίσει σκορπιζόταν στα καφέ, τα ουζερί, τα εστιατόρια, τους κινηματογράφους, στα διάφορα στέκια.

Παντού είχε ζωή, είχε φώτα, είχε βουή, είχε παλμό! Τώρα μόλις φύγει το φως του ήλιου, επικρατεί μια απόκοσμη ερημιά. Δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους, τα μαγαζιά που έχουν απομείνει είναι αδειανά, η πόλη είναι σκοτεινή και βουβή. Ακόμη και στους δρόμους, τα αυτοκίνητα είναι λιγοστά. Το δυνατό κρύο τις τελευταίες ημέρες και τα κουφάρια των κατεστραμμένων επιχειρήσεων που χάσκουν, έχουν μετατρέψει το θρήνο σε κάτι χειρότερο. Σε σπαραγμό!

 Η πόλη όχι μόνο είναι έρημη, αλλά από εδώ και πέρα είναι και απειλητική εκεί που δεν το περιμένεις. Πλέον οι έμποροι ναρκωτικών, πουλάνε τον θάνατο ανενόχλητοι μπροστά στο πνευματικό κέντρο της πόλης, έξω ακριβώς από την πόρτα του πανεπιστημίου! Εκατοντάδες αδειανά από ζωή, ανθρώπινα κουφάρια, περιφέρονται αναζητώντας τρόπο να πάρουν τη δόση τους. Σε κάθε απίθανο σημείο, παντού στο κέντρο της πόλης, συναντάς πλέον μικρές αυτοσχέδιες κρυψώνες ανήμπορων ανθρώπων, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να φυλαχτούν από το κρύο.

Τρίτη απόγευμα, γύρω στις 6.30. Στη διαδρομή με τα πόδια από την πλατεία Κάνιγγος μέχρι το Σύνταγμα, μέσω της Ακαδημίας και της Πανεπιστημίου, κανένα απολύτως κατάστημα δεν έχει μέσα πελάτη. Ούτε ένα! Ούτε για δείγμα! Είναι αντικείμενο επισταμένης παρατήρησης. Όλα είναι άδεια. Κάπου στα 130 καταστήματα, χάθηκε και το μέτρημα αυτών που έχουν κλείσει κατά μήκος της πεζοπορικής αυτής διαδρομής και δεν λειτουργούν. Σίγουρα είναι τόσα και άλλα τόσα. Υπάρχουν σημεία που συναντάς στη σειρά του δρόμου, δύο κλειστά μαγαζιά για κάθε ένα ανοικτό.

Οι ουρές των απελπισμένων ταξιτζήδων είναι η καλύτερη εικονογράφηση της δυστυχισμένης πόλης. Συνωστίζονται κατά δεκάδες σε αυτοσχέδιες πιάτσες, χωρίς πολλές ελπίδες να βρουν πελάτη. Οι περισσότεροι δεν θα καταφέρουν να καλύψουν ούτε καν τα έξοδα τους. Η πόλη πέθανε. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να την κρατήσει στη ζωή. Δεν υπάρχει στην Ευρώπη όμοιά της πρωτεύουσα. Ένα ακόμη δείγμα της παρακμής μας. Μόνο που αυτή ήταν μέχρι χθες η βιτρίνα μας!

29/2/12

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΥ!

29 Φεβρουαρίου 2012
Η περίπτωση του Χρήστου Παπουτσή, είναι εξόχως διδακτική για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Και αυτό γιατί ο συγκεκριμένος είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του είδους, καθώς συμπεριλαμβάνεται στην “αφρόκρεμα” των Ελλήνων πολιτικών!
 Ο Χρήστος Παπουτσής λοιπόν, δήλωσε πως προτίθεται να θέσει υποψηφιότητα για την θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και, η απόφαση του αυτή έχει ως συνέπεια την άμεση παραίτησή του από την κυβέρνηση. Ο λόγος είπε, είναι πως δεν επιθυμεί την εμπλοκή του υπουργείου στην προεκλογική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ.

Κατά διαβολική σύμπτωση την ίδια ακριβώς ώρα που δόθηκε στη δημοσιότητα η παραίτηση Παπουτσή, γινόταν γνωστή η ανάληψη ευθύνης από την οργάνωση “Αντάρτικο Πόλεων” της αποτυχημένης τυφλής βομβιστικής επίθεσης σε συρμό του ΜΕΤΡΟ, με την διατύπωση της απειλής μάλιστα, πως τα κτυπήματα θα συνεχιστούν! Η κοινή λογική λέει πως χωρίς χρονοτριβή, στο επόμενο λεπτό, ο υπουργός όφειλε να συγκαλέσει σύσκεψη των επιτελών του, να γίνει αποτίμηση της απειλής, να ζητήσει να ισχύσουν έκτακτα μέτρα ασφαλείας στο ΜΕΤΡΟ και να επιβλέψει ο ίδιος την πιστή τήρηση των εντολών του.

Επίσης θα έπρεπε το ίδιο απόγευμα, αφού πρώτα αποσύρει την παραίτηση επικαλούμενος λόγους δημόσιας ασφάλειας, να ζητήσει συνάντηση με τον πρωθυπουργό και να τον ενημερώσει λεπτομερώς, για το τι σκοπεύει να πράξει για την ασφάλεια των 2 εκατομμυρίων επιβατών που χρησιμοποιούν καθημερινά το ΜΕΤΡΟ. Αυτό επιβάλουν οι στοιχειώδεις κανόνες πολιτική ευθύνης. Αυτή θα έπρεπε να είναι η αυτονόητη συμπεριφορά κάθε υπεύθυνου πολιτικού, πολλώ δε μάλλον του υπουργού που έχει εξουσιοδοτηθεί για τη δημόσια ασφάλεια και την προστασία του πολίτη!

 Ο λόγος είναι πως η απειλή που διατυπώθηκε κατά της κοινωνίας, είναι πρωτοφανής! Ήταν η πρώτη φορά που ένα τρομοκρατικό κτύπημα ήταν τόσο σατανικά οργανωμένο, ώστε να προκαλέσει τις μεγαλύτερες δυνατές ανθρώπινες απώλειες. Αναλογιστείτε μόνο τι θα είχε συμβεί, αν ο εμπρηστικός μηχανισμός είχε εκραγεί με τον συρμό εν κινήσει, μέσα σε τούνελ. Όλεθρος!

Ο Χρήστος Παπουτσής είναι πολύ έμπειρος. Ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών που δεν τους αγγίζει τίποτα. Δεν πτοήθηκε από τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια και τις ζημιές στην πρωτεύουσα, δεν παραιτήθηκε ούτε όταν έγιναν στάχτη και λεηλατήθηκαν δεκάδες επιχειρήσεις. Άλλωστε ούτε όταν είχε βυθιστεί το Σάμαινα είχε πτοηθεί.

Παραιτήθηκε όμως τώρα, γιατί η ευθιξία του δεν του επιτρέπει να διεκδικεί την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, ενόσω συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου! Μεταξύ μας ο ίδιος έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος, αφού πρόλαβε και παραιτήθηκε πριν τον αντίπαλό του στις εκλογές Βαγγέλη Βενιζέλο. Κάνει και τον σταυρό του, γιατί αν είχε εκραγεί η βόμβα δεν θα μπορούσε σήμερα να είναι υποψήφιος. Λογικά σκεπτόμενος, προτιμάει αν ποτέ σκάσει βόμβα στο ΜΕΤΡΟ, να είναι άλλος στο τιμόνι του Υπουργείου.
Και τέλος πάντων ο άνθρωπος έχει σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί. Το πολιτικό του μέλλον!

28/2/12

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ!

28 Φεβρουαρίου 2012
Όπως έλεγε ένας πολύπειρος και αξιοσέβαστος πολιτικός, από τη στιγμή που θα ανακοινωθούν οι εκλογές, κάθε μια ώρα θα μαθαίνουμε για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Υπονοούσε με την σκόπιμη υπερβολή αυτή, πως κυρίως από τον χώρο των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων, θα ξεπηδήσουν νέοι, ευκαιριακού τύπου πολιτικοί σχηματισμοί, που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τις ιδιόμορφες συνθήκες της εποχής, προκειμένου να διεκδικήσουν μερίδιο εξουσίας.

Πολιτικοί σχηματισμοί, που θα βασίζονται σε ατομικές πρωτοβουλίες και όχι σε κοινωνικές συλλογικότητες. Ήδη βλέπουμε να δημιουργούνται αλλεπάλληλες κινήσεις, σε ένα τοπίο που μοιάζει με κινούμενη άμμο. Μάθαμε εσχάτως για τους «Ανεξάρτητοι Έλληνες» με την σύμπραξη του Πάνου Καμμένου και του Γιάννη Μανώλη. Λογικά στον πολιτικό χάρτη λίγο δεξιότερα της (κεντροδεξιάς) Νέας Δημοκρατίας. Αν ευοδωθεί όμως η επιδιωκόμενη συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη, που ηγείται των (επίσης) «Ανεξαρτήτων Πολιτών», θα πρέπει να αναζητήσουμε άλλη θέση στον χάρτη.

Βέβαια ο 88χρονος Μίκης, μαζί με το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, τον 90χρονο Μανώλη Γλέζο και τον 80χρονο Συνταγματολόγο Γιώργο Κασιμάτη, παρουσίασαν την Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (Ε.ΛΑ.Δ.Α). Μια κίνηση, που όπως είπαν, αποσκοπεί στη συγκρότηση αντιμνημονιακού μετώπου. Το ότι το τοπίο μοιάζει με κινούμενη άμμο το βεβαιώνει η πίεση στα ποσοστά για το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ένα κόμμα με εξασφαλισμένη μέχρι χθες εκλογική πελατεία (7,15% στις τελευταίες Ευρωεκλογές) και, συμπαγή κοινοβουλευτική παρουσία. Σήμερα, λόγω της συμμετοχής στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ιδιαιτέρως δε μετά την αποχώρηση των Βορίδη και Γεωργιάδη (και εσχάτως τη δημιουργία των «Ανεξάρτητων Ελλήνων»), αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Εν μια νυκτί κινδυνεύει να καταρρεύσει, ότι έκτισε ο Γιώργος Καρατζαφέρης τα τελευταία 12 χρόνια.

 Αντίστοιχη είναι και η εικόνα στο ΠΑΣΟΚ που έφτασε να εμφανίζει δημοσκοπικά απίστευτα αρνητικά ρεκόρ για κόμμα εξουσίας, ακόμη και κάτω από το 10%. Πολλοί θα στοιχημάτιζαν πως από εκεί θα ξεπηδήσουν περισσότεροι του ενός νέοι πολιτικοί σχηματισμοί. Ήδη περιμένουμε το κόμμα Κατσέλη- Καστανίδη, που θα είναι και αυτό αντιμνημονιακό, αλλά τύπου ΙΙ (δηλαδή εναντίον του μνημονίου ΙΙ, αφού το πρώτο το είχαν στηρίξει φανατικά και οι δύο τους). Επίσης μοιάζει με γρίφο η συγκατοίκηση Βενιζέλου- Παπουτσή. Θα αποδεχθεί την ήττα και θα παραμείνει στο κόμμα ο χαμένος της μεταξύ τους αναμέτρησης;

Όλα αυτά δεν είναι παρά τα πρώτα δείγματα μιας νέας μεταβατικής εποχής, στην οποία μπαίνει σιγά σιγά η χώρα. Είμαστε σε αχαρτογράφητα νερά και όσα βλέπουμε γύρω μας, είναι εντελώς προσωρινά. Το τι θα συμβεί, με ποιόν τρόπο, ποια θα είναι τα νέα κόμματα και τα νέα πρόσωπα, θα το αποφασίσει η κοινωνία όταν έλθει η ώρα και θα είναι συνάρτηση των νέων συνθηκών που θα επικρατήσουν στη χώρα. Η κοινωνία για την ώρα δεν έχει μιλήσει και δεν πρόκειται να μιλήσει πριν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός! Πριν μάθουμε προς τα που πηγαίνει η χώρα.

27/2/12

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

27 Φεβρουαρίου 2012

Όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν με μεγάλη διαφορά ένα ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Στις περισσότερες μετρήσεις της κοινής γνώμης το ποσοστό αυτό είναι κοντά στο 75%.

Παρόλα αυτά δεν είναι μικρό το ποσοστό των πολιτών , που θα προτιμούσαν, με μια δόση νοσταλγίας μάλιστα, την επιστροφή στη “δραχμούλα”! “Ο νόστος της ευλογημένης φτώχειας”, όπως έγραφε σε ένα εξαιρετικό κείμενο ο Γιάννης Ξανθούλης, που αξίζει να το αναζητήσετε στο διαδίκτυο. "Να ξαναγίνουμε φτωχοί, μας προέτρεπε, όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών! Φτωχοί πλην τίμιοι"!

Βέβαια όσο όμορφο, ανθρώπινο και τρυφερό ακούγεται όλο αυτό, τόσο απάνθρωπο, σκυθρωπό και σκληρό είναι στην πραγματικότητα. Έχει αναλυθεί από πολλούς ειδικούς, τι θα σήμαινε οικονομικά, πολιτικά, διπλωματικά και κοινωνικά για τον λαό και τη χώρα, η έξοδος από την ευρωζώνη (και την Ε.Ε. αναπόφευκτα). Επιστροφή στη δεκαετία του 50 και σταδιακή Αλβανοποίηση!

 Ωστόσο υπάρχουν επιχειρήματα και από την πλευρά των υποστηρικτών της δραχμής. Ναι μεν λένε θα υπάρξουν δυσκολίες στην αρχή, αλλά με την άσκηση νομισματικής πολιτικής και την αξιοποίηση όλων των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων, κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε. Και μάλιστα γρηγορότερα και χωρίς παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας! Βέβαια όσοι υποστηρίζουν το δεύτερο σενάριο, την επιστροφή στη δραχμή, ακόμη και αν δεχτούμε πως θα ήταν ιδανικό για τη χώρα, παραβλέπουν πως οι λεπτομέρειες (και ο διάβολος) κρύβονται στα ψιλά γράμματα.

 Για παράδειγμα, ποιοι πολιτικοί, ποια φωτισμένα μυαλά, ποιες προσωπικότητες θα έμπαιναν μπροστά, για να βγάλουν τη χώρα από μια νέα επικίνδυνη και επώδυνη κατάσταση; Ποιοι είναι σήμερα οι ταγοί της κοινωνίας, που θα απορροφούσαν τους ισχυρούς κραδασμούς; Θα ήταν σε θέση το υπάρχον κατακερματισμένο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα, να προσφέρει τα εχέγγυα;

 Αλλά ακόμη και αν υπήρχαν αυτές οι προσωπικότητες, πόσο συνεπείς θα ήταν στους στόχους μιας οικονομικής πολιτικής με αυστηρά προκαθορισμένους στόχους και με ελάχιστες δυνατότητες παρέκκλισης. Ποιος απ' όλους αυτούς, δεν θα έμπαινε στον πειρασμό με την πρώτη δυσκολία να καταφύγει στο νομισματοκοπείο; Να κόψει άφθονο (πληθωριστικό) χρήμα και να πάει περίπατο η δημοσιονομική πολιτική! Είτε γιατί θα το επιβάλουν οι εκλογικές ανάγκες, είτε γιατί θα υποκύψει στην πρώτη κόντρα με κάποια από τις συντεχνίες.

Μας κυβερνά μια γενιά πολιτικών που έμαθε να ζει στη δημοσιονομική χαλαρότητα και που ο κρατικός προϋπολογισμός δεν ήταν παρά μια λεπτομέρεια. Ας πούμε όμως πως τον βρήκαμε αυτόν που όλα τα μπορεί! Η χώρα είναι σε θέση να καλύψει μόνη τις βασικές της ανάγκες; Σήμερα, κάθε μέρα που περνάει, προστίθενται 70 εκατομμύρια ευρώ στο έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών! Ακόμη και για να τραφούμε, εισάγουμε διπλάσιας αξίας αγροτικά προϊόντα προϊόντα, απ' όσα εξάγουμε! Δεν επαρκεί για όλους μας ούτε το στάρι, ούτε τα όσπρια, ούτε τα οπωροκηπευτικά που παράγει η χώρα! Η χώρα δεν είναι ανταγωνιστική και δεν πρόκειται να γίνει αν δεν περάσουν πολλά χρόνια!

Ως εκ τούτου είναι άσκοπο να αναζητούμε λύσεις στο πουθενά! Άλλωστε και η νέα επαχθής δανειακή σύμβαση δεν λύνει τα προβλήματα της χώρας και σύντομα θα βρεθούμε σε νέα αδιέξοδα. Παρόλα αυτά κερδίζουμε κάτι πολύ σημαντικό. Χρόνο! Η βάσιμη προσδοκία είναι πως κάτι μπορεί να αλλάξει στην Ευρώπη, καθώς σύντομα θα βρεθούν στη θέση μας οι Πορτογάλοι και διόλου απίθανο οι Ισπανοί ή και οι Ιταλοί. Εδώ που φτάσαμε, το να παραμένουμε στο παιγνίδι, δυστυχώς ακόμη και έτσι, είναι τεράστιο κέρδος!