ΤΟΑΝΕΚΔΟΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ.

29 Νοεμβρίου 2012

Έχω ένα καλό και ένα κακό νέο, αναγγέλλει στους επιβάτες, σύμφωνα με το γνωστό ανέκδοτο, ο καπετάνιος του Τιτανικού. Το καλό νέο, τους λέει, είναι πως θα βραβευτούμε με επτά όσκαρ! Το κακό νέο, είναι πως χτυπήσαμε σε παγόβουνο και όπου να 'ναι βουλιάζουμε!

Ατυχώς υπάρχουν πολλές αναλογίες με τον δικό μας Τιτανικό, με μια ουσιαστική διαφορά όμως. Το καράβι δεν θα βουλιάξει στο τέλος, εν τούτοις πολλοί επιβάτες θα πνιγούν. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από το κακό νέο. Όλα δείχνουν πως το επόμενο εξάμηνο, θα είναι το χειρότερο εξάμηνο της ζωής μας!

Το πρόβλημα της “φτωχοποίησης” θα ενταθεί, η ανεργία θα μεγαλώσει και υπάρχει ανησυχία μήπως η ύφεση καταστεί ανεξέλεγκτη. Επιχειρήσεις που είναι στο όριο δεν θα καταφέρουν να επιβιώσουν, και τα νέα σκληρά μέτρα, όπως ο φορολογικός νόμος, θα σαρώσουν τα εναπομείναντα εισοδήματα. Όλα αυτά αποτελούν ένα επικίνδυνο μείγμα, που θα δοκιμάσει τις αντοχές της κοινωνίας και της κυβέρνησης.

Από την άλλη, η καλή όψη των πραγμάτων, παραδόξως μοιάζει να είναι πολύ καλή! Μέσα στον γενικευμένο ζόφο, για πρώτη φορά υπάρχουν αχτίδες φωτός και ψήγματα ελπίδας. Η χώρα ως φαίνεται, δεν θα χρεοκοπήσει τελικά και δεν θα βγει από την ευρωζώνη, εκτός αν προκύψουν συγκλονιστικά απρόοπτα! Ίσως με τις συνθήκες που επικρατούν, να μην ακούγεται τόσο εντυπωσιακή η εξέλιξη αυτή.

Αν όμως θυμηθούμε που βρισκόμασταν πριν λίγους μήνες, τότε η εικόνα αλλάζει. Είχε σχεδόν προεξοφληθεί η “αποβολή“ μας από την ευρωζώνη και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία μας. Υπήρχαν φόβοι για κοινωνική έκρηξη και οι δυτικές πρεσβείες προειδοποιούσαν τους πολίτες τους για επικίνδυνες καταστάσεις. Οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες ξεφορτώνονταν μαζικά τα ελληνικά χρεόγραφα και υπήρχε η εκτίμηση πως η χώρα μας πρόκειται συντόμως να εγκαταλειφθεί στην τύχη της.

Οι πολίτες απέσυραν μαζικά τις καταθέσεις από τις τράπεζες και αλυσίδες σούπερ μάρκετ είχαν προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο να υπάρχουν λεηλασίες στα καταστήματα τους. Αυτά και πολλά άλλα που δεν γράφονται, συνέβαιναν στην περίοδο της παρατεταμένης ακυβερνησίας. Παρότι στις επόμενες λίγες ημέρες θα ζήσουμε κλίμα ευδαιμονίας και ίσως να ακουστούν σενάρια για επενδύσεις και μεγαλεπήβολα σχέδια, η πραγματικότητα θα παραμένει αμείλικτη.

Η κυβέρνηση πρέπει να ξεπεράσει και τον τελευταίο, αλλά και πιο επικίνδυνο σκόπελο. Να περάσει σκληρά μέτρα και μεταρρυθμίσεις, σε μια κοινωνία μισοπεθαμένη. Αυτό κρύβει κινδύνους και για την κυβέρνηση, αλλά και για την κοινωνία. Το βάρος ωστόσο πέφτει στην κυβέρνηση. Αν αντέξουμε, οι εκτιμήσεις είναι πως από το δεύτερο εξάμηνο του 2013, η κατάσταση σιγά- σιγά θα αλλάζει.

Ο συνήθως απαισιόδοξος νομπελίστας Χρ. Πισσαρίδης, δηλώνει πως “μέσα σε δύο χρόνια, η Αθήνα θα αναστηθεί”. Δημιουργούνται πλέον οι προϋποθέσεις, να βγούμε οριστικά από το φαύλο κύκλο του χρέους και της ύφεσης και να υπάρξουν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης! Όχι δυστυχώς χωρίς πόνο.

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ, ΣΤΗΝ ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ

27 Νοεμβρίου 2012

Αν οι εκλογές του Ιουνίου είχαν διεξαχθεί με την απλή και ανόθευτη αναλογική, το σίγουρο είναι πως θα βρισκόμασταν ήδη για τρίτη φορά μέσα σε πέντε μήνες, σε προεκλογική περίοδο, με τη χώρα ακυβέρνητη, άγνωστο σε ποιες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες.

Ο λόγος είναι πως στη σχετική ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, το πολυνομοσχέδιο για το μεσοπρόθεσμο θα είχε καταψηφιστεί, η κυβέρνηση θα είχε απολέσει τη δεδηλωμένη, θα είχε παγώσει κάθε κουβέντα με την τρόικα και η χώρα θα ήταν μισό βήμα από ένα ολοκληρωτικό κραχ!

Με βάση τα ποσοστά που θα είχαν συγκεντρώσει τα κόμματα στις εκλογές του Ιουνίου (με το σύστημα της απλής αναλογικής) και μετά τις διαγραφές και ανεξαρτητοποιήσεις που στο μεταξύ μεσολάβησαν, η σημερινή κοινοβουλευτική τους δύναμη θα ήταν: ΝΔ 91 βουλευτές, ΣΥΡΙΖΑ 86, ΠΑΣΟΚ 32, Ανεξάρτητοι Έλληνες 24, Χρυσή Αυγή 22, ΔΗΜΑΡ 20 και ΚΚΕ 14. Με άλλα λόγια ο κυβερνητικός συνασπισμός ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν θα διέθετε πλειοψηφία, αφού θα είχε μόλις 143 έδρες (αντί των 167 σήμερα).

Θα μπορούσαν όμως οι νέες εκλογές να δώσουν λύση; Με απλή και ανόθευτη αναλογική δύσκολα, καθώς σύμφωνα με τη δυναμική και τις θέσεις των κομμάτων, είναι εξαιρετικά απίθανη μια συνεργασία, που θα συγκέντρωνε το 50%+, ώστε να έχει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Εκτός και αν θεωρήσουμε ως βιώσιμη και ρεαλιστική τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ!

Αλλά και έτσι να είναι, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της PULSE (με αναγωγή στην πρόθεση ψήφου) που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 6 ημέρες, όλα αυτά τα κόμματα μαζί, συγκέντρωναν το 49,5%! Αλλά και το 50% να ξεπερνούσαν, πιστεύει κανείς πως αυτή θα ήταν μια κυβέρνηση, που θα μπορούσε να μακροημερεύσει; Εννοείται πως όχι!

Ρωτήστε καλύτερα τους Ιταλούς, που στα 64 τελευταία χρόνια, έχουν ψηφίσει σε 63 εκλογικές αναμετρήσεις! Και η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, καθώς εκεί υπάρχει η τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία διαχειρίζεται σημαντικά θέματα, χωρίς να χρειάζεται την κηδεμονία και τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης. Βέβαια όλα αυτά δεν σημαίνουν πως πρέπει να διατηρηθεί το σημερινό παράλογο και ληστρικό μπόνους των 50 εδρών. Άλλωστε, ο σκοπός του όταν καθιερώθηκε, ήταν να πριμοδοτήσει το πρώτο κόμμα, που συγκέντρωνε ποσοστά συνήθως πάνω από το 40%, κάτι που σήμερα δεν υφίσταται!

Ο προβληματισμός και η κουβέντα για την καθιέρωση ενός νέου εκλογικού συστήματος, έχει αρχίσει! Σκέψεις και σενάρια υπάρχουν πολλά. Το θέμα είναι να καθιερωθεί ένα δίκαιο, εκλογικευμένο και αποτελεσματικό εκλογικού σύστημα. Που θα εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή αναλογικότητα, θα προτρέπει τα κόμματα σε συνεργασία και θα βοηθάει στο σχηματισμό κυβέρνησης. Σίγουρα όμως ένα τέτοιο εκλογικό σύστημα, δεν μπορεί να είναι η απλή αναλογική.