ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ!

6 Δεκεμβρίου 2012

Ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προσαρμογής, αντίστοιχο με αυτό που μας επέβαλε η τρόικα, χάνεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, εξ’ αιτίας της γραφειοκρατίας. Για την ακρίβεια δεκατέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ, είναι το ετήσιο οικονομικό βάρος που επωμίζονται οι πολίτες στη χώρα μας, λόγω της διαφθοράς, της κακοδιοίκησης και της γραφειοκρατίας, στη Δημόσια Διοίκηση.

Πρόκειται για ένα ακόμη αρνητικό ρεκόρ, καθώς το ποσό αυτό αντιστοιχεί με το 6.8% του ΑΕΠ, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο του μέσου όρου των χωρών της Ε. Ε. που είναι 3,5%! Μάλιστα, όπως κατέδειξαν σχετικές έρευνες, οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα υποχρεώνονται να δαπανούν ετησίως δύο δισ. ευρώ, προκειμένου να ξεπεράσουν τα εμπόδια που προκύπτουν από τη γραφειοκρατία. Μια από τις σημαντικότερες αιτίες που τρέφει το τέρας της Δημόσιας Διοίκησης, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι η πολυνομία, που στις περισσότερες περιπτώσεις δημιουργεί πολυδαίδαλες διαδρομές και ανοιγοκλείνει παραθυράκια.

Από το 1975 μέχρι σήμερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, καταμετρήθηκαν 153.415(!) ρυθμίσεις* και αλλαγές (ήτοι 111.905 υπουργικές αποφάσεις, 20.580 προεδρικά διατάγματα, 17.500 ρυθμίσεις και 3.430 νόμοι). Κάθε μέρα που περνάει, αν κάνετε τις σχετικές πράξεις, θα βρείτε πως έχουμε 16 αλλαγές στη νομοθεσία! Ποιος να ξέρει άραγε, πόσες από αυτές είναι ρουσφέτια και φωτογραφικές ή χαριστικές διατάξεις!

 Στη χώρα, ουσιαστικά λειτουργούν τόσα «Υπουργεία», όσοι είναι οι γενικοί και οι ειδικοί γραμματείς της κυβέρνησης. (σήμερα είναι 78!) Πίσω απ’ αυτούς, υπάρχει ένας στρατός 1200* υπουργικών (κομματικών) συμβούλων. Αυτός ο στρατός επιβεβαιώνει την ύπαρξή του, συνήθως αλλάζοντας, αυτά που είχαν αλλάξει οι προηγούμενοι. Όχι πάντα χωρίς δόλο! Όσοι πίστεψαν πως επιτέλους μια τρικομματική κυβέρνηση θα ανατρέψει επιτέλους τα δεδομένα, ορίζοντας κανόνες αξιοκρατίας και αντικειμενικών κριτηρίων, έχασαν.

 Η Δημόσια Διοίκηση όχι μόνο εξακολουθεί να είναι κομματική υπόθεση, αλλά ακριβώς επειδή είναι τρεις οι εταίροι, θεσπίστηκαν κανόνες ποσόστωσης. Με τη γνωστή παλαιοκομμουνιστική μέθοδο (ατυχώς ισχύει ακόμη) που εφαρμόζεται στις εσωτερικές διαδικασίες των αριστερών κομμάτων, προκειμένου να τηρηθεί η περιβόητη ισότητα των φύλων. Το κάθε κόμμα διεκδικεί για λογαριασμό του και διορίζει αυτούς που του αναλογούν αριθμητικά. Αυτή είναι προφανώς η σύγχρονη ελληνική εκδοχή της αξιοκρατίας.

Πάλι σε θέσεις κλειδιά, συναντάμε αποτυχόντες να εκλεγούν βουλευτές, κομματικά στελέχη και φίλους. Τα δικά μας παιδιά. Είναι πάνω κάτω οι ίδιοι, με την προσθήκη της ΔΗΜΑΡ πλέον, που χρόνια εναλλάσσονται στη διοίκηση οργανισμών και δημόσιων επιχειρήσεων, στρατηγικής σημασίας με καθοριστικό ρόλο στην πορεία της χώρας. Όσοι πίστεψαν πως η κρίση της οικονομίας (και της πολιτικής) θα μας κάνει σοφότερους, για την ώρα έχουν διαψευστεί.

 *Τα στοιχεία ανακοινώθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο της Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάδος.

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

4 Δεκεμβρίου 2012

Αν και αμφίβολης αποτελεσματικότητας, η πρωτοβουλία Βενιζέλου να επιχειρήσει να αναδείξει ως “αντισυνταγματικό κόμμα” τη Χρυσή Αυγή, έχει τα καλά της. Ανοίγει το δημόσιο διάλογο για το πρωτόγνωρο φαινόμενο, χωρίς όμως να έχει πρακτική αξία, αφού το Σύνταγμά δεν προβλέπει την αποβολή κόμματος από το κοινοβούλιο.

 Είναι δικαιολογημένη η ανησυχία του πολιτικού κόσμου, από την αυξανόμενη απήχηση της Χρυσής Αυγής, αλλά και από τα εντεινόμενα κρούσματα αυθαιρεσίας, βίας και περιφρόνησης του πολιτεύματος. Αν όμως ειλικρινά ο κύριος Βενιζέλος θέλει να απομονώσει τη Χρυσή Αυγή και όχι απλώς να κάνει ντόρο για να καλύψει τη γύμνια και την εν εξελίξει αποσύνθεση του κόμματός του, οφείλει να ξεκινήσει από τις αιτίες που τη γιγάντωσαν.

 Αυτό που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιληφθούν οι περισσότεροι, είναι πως οι πολίτες που ψήφισαν και εμφανίζονται να υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή, δεν είναι κατ’ ανάγκη φασίστες, νεοναζιστές και εχθροί του πολιτεύματος. Είναι πολίτες οι οποίοι μέχρι χθες ψήφιζαν και αποθέωναν τα συμβατικά πολιτικά κόμματα! Είναι οι περισσότεροι θύματα του λαϊκισμού που εξέπεμψαν με θορυβώδη τρόπο τα κόμματα την προηγούμενη εικοσαετία! Ως γνωστόν όμως, όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες!

 Αν ο κύριος Βενιζέλος (πολύ σωστά) διαβλέπει έναν μεγάλο κίνδυνο για τη Δημοκρατία, πριν ενεργοποιήσει όπως λέει, όλες τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα εναντίον της Χρυσής Αυγής, με αμφίβολα αποτελέσματα, ας σκεφτεί μήπως υπάρχει κάτι αποτελεσματικότερο, που θα λειτουργήσει θετικά στην κοινωνία και θα ξεβαλτώσει τη Δημοκρατία μας. Στο χέρι του πολιτικού κόσμου είναι να απομονωθεί η Χρυσή Αυγή, αρκεί να συμφωνήσουν μεταξύ τους στην εξάλειψη των αιτίων.

Ας ξεκινήσουν αύριο κιόλας από την αυτοκάθαρση του πολιτικού συστήματος, από πρόσωπα και καταστάσεις που ζέχνουν από μακριά! Ας επαναπροσδιορίσουν τις προτεραιότητες της πολιτικής τους, ορίζοντας ως ύψιστη προτεραιότητα τη στήριξη των ασθενέστερων τάξεων. Ας θεσπίσουν επιτέλους κανόνες, σύμφωνα με τους οποίους κανείς δεν θα είναι υπεράνω του νόμου, όσο μεγαλόσχημος και αν είναι. Να μπει με ηχηρό τρόπο τέλος στη διαφθορά των πολιτικών.

Να πάψει η προκλητική ασυλία και ατιμωρησία, όσων έχουν τις πλάτες του νόμου, ή τις πλάτες των ισχυρών. Ας περιορίσουν τα βουλευτικά προνόμια, ώστε ο πολιτικός κόσμος να βρίσκεται σε αντιστοιχία με την κοινωνία και ας μειώσουν σε διακόσιους τον αριθμό των βουλευτών. Το Σύνταγμα το επιτρέπει, η κοινή λογική το επιβάλει στις παρούσες συνθήκες. Ας σταματήσει κάποτε ο νεποτισμός και ο κομματισμός, που σαρώνουν τη Δημόσια Διοίκηση ακόμη και σήμερα.

Ο πολίτης έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη του από τα πολιτικά κόμματα, νιώθει απροστάτευτος από την οικονομική κρίση και εκτεθειμένος στην ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα. Αυτά ασφαλώς δεν μπορούν να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Όμως η ηρωοποίηση της Χρυσής Αυγής, αν επιμείνει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, είναι θέμα χρόνου.